ရင္နဲ႔ရင္း၍ခံစားဖတ္ပါ

Dream Blog ကိုဘာေၾကာင့္ စေရးျဖစ္ ရတာလဲဆုိေတာ့ အရင္ေရးခဲ့တဲ့ တက္ဂ္ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရီဒါတစ္ေယာက္ကေန ဘေလာ့ဂ္စတင္ လာခဲ့တာဆုိေတာ့ ရုိက္ဒါတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ကေတာ့ စစခ်င္းမွာ သူလုိကုိယ္လုိပါပဲ အားလံုးစမ္း တ၀ါး၀ါးေပါ့။ ဘာကုိဘယ္လုိေရးၿပီး ဘာပုိ႔စ္ကို ဘယ္လုိတင္ ရမလဲဆိုတာ နဲနဲေတာ့ ဦးေနွာက္စား တာေပါ့ေနာ့္။ စာကလဲမေရး တတ္ဘူးေလ။ သူမ်ားဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ပုိ႔စ္ ေတြကုိ ကုိယ္ဘေလာ့ဂ္မွာ ျပန္ေဖာ္၀ပ္ဘ္ လုပ္ရတာပဲ။ ဘာမွနားမလည္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အသစ္ဆုိေတာ့ အဲဒီလိုနဲ႔ ကုိယ္လဲစခဲ့ ရတာပါပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ ကြန္မန္႔ဆိုတာ အဲဒီခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ တကယ္ကုိ မခံစား တတ္ေသးပါဘူး ။

ကြန္မန္႔အတြက္ ခံစားမႈ မရွိေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းကြန္မန္႔ေလး တစ္ခုစ ႏွစ္ခုနဲ႔ အစျပဳလာေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ေရးနည္း ေရးဟန္ေလးေတြ လုပ္ခ်င္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း စာပုိဖတ္ ျဖစ္လာတယ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိေရးလဲ ဆိုတာေတြနဲ႔ အတုယူခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သတ္တာေတြကို ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစတုန္း ကဆုိရင္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတို႔ ထံုးစံအရ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ေရာက္ရင္ကို ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေပါ့။ စားလဲ ဒီစိတ္ သြားလဲ ဒီစိတ္ေပါ့။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက လမ္းသလားျခင္း မျပဳမိေတာ့ပဲ ေျခၿငိမ္မိတာပါပဲ။ အိမ္ထဲပဲ ေအာင္းတတ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အေဖာ္ျပဳ တတ္လာတယ္။ လုပ္စရာ ရွိတာေတာင္မွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လုပ္၊ သြားစရာ ရွိတာေတာင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သြား ျပီးတာနဲ႔ အိမ္တန္းျပန္ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းေတာ့တာပါပဲ။ အဲလုိအဲလုိ အစြဲအလမ္း ေတြမ်ားေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါ့... အဟား.... :) အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကသာ ေသခဲ့မယ္ဆုိရင္ မက္မက္တို႔မ်ား ကၽြတ္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ :)

ပို႔စ္ေရးၿပီး တင္ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ပို႔စ္ေလး ဘယ္သူေတြဖတ္လဲ ၾကည့္ရတာလဲ အေမာပဲေလ။ ဒီတစ္ခါ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ပို႔စ္ ဖတ္လုိ႔မေကာင္းရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္လိုမ်ိဳး စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးရမလဲ ဆုိတာပါ ေခါင္းထဲမွာ ဒိန္းဒိန္းဆုိ arrange လုပ္ထားလုိက္ၿပီ။ စာဖတ္သူေတြရဲ့ ရင္တြင္းစကားက စာေရးသူရဲ့ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ ကိုယ္ေနာက္ တစ္ပုိ႔စ္ကို ဘယ္လုိေကာင္းေအာင္ ေရးမလဲ ဘယ္လိုႀကိဳးစားမလဲ ဆုိတဲ့ အားအင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးပါတယ္။ စာဖတ္သူရဲ့ စကားသံက စာေရးသူ အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ စာေရးဖုိ႔ ပိုႀကိဳးစား ခ်င္စိတ္နဲ႔ ပိုအားတတ္လာတယ္။

အဲလုိစာဖတ္ သူကေပးတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔ပဲ တကယ္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိယ္ေရးတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးေတြ ဘာသာျပန္ ပို႔စ္ေတြက ကုိယ့္ဆီေဖာ္၀ပ္ဒ္ အီးေမးလ္ အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာလုိ႔ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္တင္လုိက္တဲ့ ပို႔စ္ေတြကို သူမ်ားေတြက သူတို႔ဆုိဒ္ေတြမွာ ျပန္တင္ထားတာကိုလဲ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ခြင့္ေတာင္းၿပီး မူရင္းလင့္ ပါတြဲလွ်က္ ခ်ိတ္ေပးထားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ဘာမွမခ်ိတ္ ေပးထားပါဘူး။ဒါကလဲ အဓိက ျပသနာမဟုတ္။ ကုိယ့္ခံယူခ်က္က ကုိယ္ေရး လိုက္တဲ့စာ လူဆယ္ေယာက္ ေလာက္ပဲ သိရာကေန လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀ေပးလို႔ လူတစ္ရာေလာက္ သိသြားမယ္ ဆုိရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ အဲလိုစာေပ အသိျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ေပးတဲ့ သူေတြကိုလည္း မက္မက္က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဟိုတစ္ေန႔ကမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေမးလာပါတယ္။ ပို႔စ္တင္တဲ့အခါ ဘယ္လုိခံစားခ်က္နဲ႔ တင္လဲတဲ့။ ပုိ႔စ္တင္ၿပီးတုိင္း ဘယ္လုိခံစားခ်က္ ရွိသလဲတဲ့။

ဒါကေတာ့ သူကစာေရးသူ ေတြရဲ့စိတ္ကို မခံစားတတ္လို႔ ေမးတယ္လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကျပန္ေျဖ ျပရင္လဲ သိမွာမဟုတ္ပါ ဘူးေလေနာ့္။ သူတစ္ေန႔ စာေရးသူျဖစ္ရင္ နားလည္လာ ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ မက္မက္အဖုိ႔ေတာ့ ဒီဘေလာ့ေလး ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တန္ဖိုးျဖတ္ မရတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္ဆုိတာကို ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီဘေလာ့ေလးေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာ ရွိခ့ဲသလုိ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့ရတာလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီဘေလာ့ေၾကာင့္ ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္လာတယ္။ အဲဒီလုိ ခံစားခ်က္ အစြဲအလမ္းေတြ ေလွ်ာ့ပါးေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက တရားနဲ႔ လက္တြဲေခၚတယ္။

ကိုယ္ကလည္း အစပိုင္းမွာ ဟုတ္သလုိ လုိနဲ႔ပါပဲ။ သူတုိ႔ေခၚရာေနာက္ကို လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စြဲလမ္းမႈ တဏွာကို တပ္မက္တဲ့ လူ႔စိတ္က သိတဲ့အတိုင္း ပဲေလေနာ္။ တရားထုိင္ဖို႔ တနာရီဆိုရင္ မနည္းဖ်စ္ညစ္ေနတာ။ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ထိုင္ဆုိရင္ ေလးငါးနာရီၾကာလဲ တုတ္တုတ္မလႈပ္။ အင္တာႏုပါဒါန္ ကမၼဌာန္း ထိုင္တာေလ။ ရလာတဲ့ အက်ိဳးရ လာဒ္ကေတာ့ ဗိုက္ပူခါး တုတ္ပါပဲ။ း)

သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ရင္ နင္တရားထုိင္ ျဖစ္ေသးလားန႔ဲ ခဏခဏ အေမးခံရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မလိမ္ပါဘူး။ အခုတစ္ေလာ စိတ္ရႈတ္စရာ ညစ္စရာေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ တရားထိုင္ဖုိ႔ကို ပ်က္ကြက္ ေနတာေလ။ ငါေတာ့ အခုတေလာ စိတ္ရႈတ္စရာ၊ ညစ္စရာ ေတြနဲ႔ မ်ားေတာ့ ၀ိပႆနာ ကမၼဌာန္းေတာ့ မထိုင္ျဖစ္ဘူးလို႔။ ခ်က္တင္၀င္ရင္းနဲ႔ အင္တာႏုပါဒါန္ ကမၼဌာန္းပဲ ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအင္တာနုပါဒါန္ ကမၼဌာန္းဆုိတာ အင္တာနက္ ခ်က္တင္ပဲ ထုိင္သံုး ေနလုိ႔ေလ။ း) အက်ိဳးရလာဒ္ကေတာ့ ဗိုက္ေခါက္ ထူလာမယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တာ မ်ားလာမယ္။ း) ရယ္စရာ ဟာသအျဖစ္ ေျပာတာပါ။

ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က အြန္လုိင္းမွာေတြ႔လို႔ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အစ္မတဲ့ အဲဒီလို အစြဲအလမ္းေတြေလွ်ာ့ အေပ်ာ္အပါး ေတြေလွ်ာ့တဲ့။ စိတ္ကိုအသံုး ခ်တာေတြ မ်ားရင္ ပင္ပန္းရတယ္ ဆင္းရဲရတယ္တ့ဲ။ တပ္မက္တဲ့စိတ္က ခိုင္းတာေတြကို လုိက္မလုပ္နဲ႔တဲ့။ ကိုယ္ကပဲ စိတ္ကိုခိုင္း ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ပါတဲ့။ စိတ္ကကိုယ့္ကို ခိုင္းခံတဲ့သူ မျဖစ္ေစ နဲ႔တဲ့ေလ။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ စကားပါေနာ္။ အခုဆုိရင္ အစ္မကို ရထားတစ္စီးထဲ အတူသြားခ်င္လုိ႔ အပါဆြဲေခၚ တာပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ဘူတာမွာ ဆင္းေနခဲ့ ရမွန္းမသိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စိတ္ကို အသံုးခ်တာေတြ မ်ားေနတဲ့ မက္မက္ တစ္ေယာက္ ဘေလာ့အေပၚကို သံေယာဇဥ္ ယတိျပတ္ ျဖတ္လို႔မရ ေသးေပမယ့္ ေလွ်ာ့ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ထားပါတယ္။အရာရာကို သိမ္းပိုက္ခ်င္ စိတ္မ်ားလြန္းတဲ့ စိတ္ေတြကို ဓမၼနဲ႔ အႏိုင္ယူ ေနရာကေန အခုတစ္ေလာ သိပ္ၿပီး ကြန္ဆန္ထရိတ္ မျဖစ္လုိ႔ ကိုယ့္ရဲ့အစြမ္း အလမ္းႀကီးတဲ့ သံေယာဇဥ္ကို ျဖတ္ဖုိ႔ရန္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

မက္မက္လည္း အခုတစ္ေလာ စိတ္ရႈတ္ေနတာရယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေသြးေပါင္ခဏခဏ က်ေနတာရယ္၊ အလုပ္မ်ား ေနတာရယ္နဲ႔ပဲ အိမ္လည္က်ဲ ေနပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္တင္ဖုိ႔လည္း က်ဲေနပါဦးမယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ အျမဲရွိ ေနတတ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ဂ်ီေတာ့ခ္ဖြင့္ ထားေပမယ့္ မည္သူနွင့္မွ် သိပ္မေျပာျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း နီးစပ္ရာ လက္လွမ္းမီရာ ဘေလာ့ေတြကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အခုဒီပို႔စ္ကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပရက္ရွာ တုိင္းၾကည့္ေတာ့ ေသြးေပါင္အရမ္း က်ေနပါတယ္။ တက္ဂ္ေၾကြးရွိ ေနတာကို ျမန္ျမန္ေက်ခ်င္လုိ႔သာ ေခါင္းကုိက္ေခါင္းမူး ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက ႀကိဳးစားၿပီး ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။အမွန္က ဦးေနာ္ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဘာေၾကာင့္ ေရးရလဲနဲ႔ ဦးတလႏြန္ရဲ့ ရင္နဲ႔ရင္း၍ကို အေကာင္းဆံုး ေရးေပးခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းမလွမ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနလုိ႔ နွစ္ေယာက္ေပါင္း တစ္တက္ဂ္အျဖစ္ ေရးေပးလုိက္ ရတာကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္နားလည္ ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရင္ႏွင့္ရင္း၍ တက္ဂ္ပို႔စ္ကို ခံစားဖတ္ ေပးသြားတဲ့ စာခ်စ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။