ေသမင္းကိုလုိက္ရွာတဲ့လူငယ္ေလး

ေရွးတံေရာအခါက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ သူဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္ရွိေလသတဲ့။သူဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ မေနခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကို ထြက္သြားခ်င္ ေနတာေပ့ါ။ဒါေၾကာင့္ ေသဖုိ႔ ေနစဥ္ႏွင့္ အမွ်ေတြးေတာၿပီး ေသမင္းကို ရွာေဖြရန္ ရွာပံုေတာ္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ် လူတုိင္းကို ေသမင္း ဘယ္မွာလဲလုိ႔ လုိက္ေမးေလေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို အ႐ႈးဆုိၿပီး ေကြကြင္းေရွာင္ရွား ၾကတာေပါ့။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ေမးခြန္းကို ျပန္ၿပီးအဖက္လုပ္ အေရးတယူ စကားေတာင္ ျပန္မေျပာ ၾကဘူးေလ။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရြာ ၀င္တစ္ရြာထြက္ ေသမင္းကို လုိက္ရွာတယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ေသမင္းကေတာ့ ဒီပင္လယ္ ကမ္းစပ္မွာ ရွိႏုိင္ေလာက္မယ္ထင္ၿပီး ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္လုိက္ရွာတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဆီကို အဖုိးအိုတစ္ဦး ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္း အေဖာ္ျပဳၿပီး တလွမ္းျခင္း လွမ္းလာေနတာကို ေတြ႔ေလသည္။ အဖုိးအုိက ဘယ္သြားမလို႔လဲ လူငယ္ဆုိျပီး ဆင္းရဲသားေလးကုိ ေမးတာေပါ့ ။ဒီေတာ့ ဆင္းရဲသားေလးက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြြညစ္ေနလို႔ပါ၊ ဒီလူ႔ေလာကႀကီးမွာလဲ မေနခ်င္ေတာ့လုိ႔ ေသမင္းကို လုိက္ရွာေန တာပါလုိ႔ ျပန္ေျဖေလသည္။ ဒီစကားကုိ အဖုိးအုိၾကားေတာ့ အူလိုက္သဲလုိက္ ရယ္တာေပါ့။ၿပီးေတာ့ လူငယ္ မင္းဟာ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာဆိုလုိက္ေလသည္။ ဒီေတာ့ လူငယ္ေလးကလည္း အဖိုးအုိ စကားေၾကာင့္ လွည့္ထြက္မည္အျပဳ အဖုိးအုိက သူ႔အား လက္လွမ္းဆြဲၿပီး ေနပါဦး လူငယ္၊ မင္းေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ရွာေနတဲ့ ေသမင္းဆိုတာ ငါပဲဟုေျပာေတာ့ လူငယ္ေလးက အားတက္သြားေလသည္။ ဒီေတာ့ လူငယ္ဆင္းရဲ သားေလးက ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘာလို႔မေခၚတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့အသက္ကို အျမန္ႏွဳတ္ယူ ပါေတာ့လုိ႔ ေျပာတာေပါ့။

လူငယ္ မင္းအခု ေသမဲ့အခ်ိန္ မက်ေသးဘူး။ မင္းေသဖို႔ အခ်ိန္မတန္ ေသးပါဘူး။ မင္းေသေန႔ေစ့ရင္ က်ိန္းေသ ေသမွာပါ။ အဲဒီအခါက် မေသခ်င္လုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ပုန္းေနပုန္းေန ေသျခင္းတရားက ေရွာင္လြဲလို႔ မရဘူးလုိ႔ အဖုိးအုိက ေျပာေလသည္။ ဒါဆိုကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေန႔ ေသမယ္ဆိုတာ ေျပာျပေပးပါ အရွင္ေသမင္း။

ဒီေတာ့ေသမင္းက ေမာင္မင္း ဒီေနရာကေန ထြက္ခြာၿပီး ရက္သတၱပတ္ေျမာက္ရင္ အလြန္ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္။ သူေဌးျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါမွာ မင္းေသလိမ့္မယ္ လုိ႔ေျပာျပီး အလုိုရွိရာ သံုးႏုိင္ရန္ ေလးနဲ႔ျမွား ဆယ္ေခ်ာင္းကို ေပးေလသည္။ ခဏအတြင္းမွာ ေသမင္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလသည္။လူငယ္ေလးက ေလးနဲ႔ျမွားကို ယူၿပီး ခရီးဆက္ေလသည္။ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ဆာေလာင္လာေတာ့ ေလးနဲ႔ျမွား ကိုထုတ္ၿပီး ေတြ႔သည့္ငွက္ကို ပစ္ေလသည္။ သူပစ္လြတ္လုိက္သည့္ ငွက္မွာ ေရႊငွက္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေလသည္။ေရႊငွက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ငွက္ေလးအား လက္မွကိုင္ကာ လူငယ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခရီးဆက္ေလသည္။ဒီလုိနဲ႔ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး ေျမကြက္တစ္ခုအား ေရႊငွက္နဲ႔ လဲလွယ္ယူ လုိက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျမကြက္ေပၚမွာ စိန္ေရႊေငြ ရတနာ အျပည့္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုးကုိ ေပၚလာေစရန္ ေလးနဲ႔ျမွားကို ထုတ္ကာပစ္ၿပီး အမိန္႔ေပး လုိက္ေလသည္။မၾကာခင္မွာ သူဆႏၵ ရွိသည့္အတုိင္း စိန္ေရႊေငြ အျပည့္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုး ေပၚလာၿပီး သူေဌးႀကီး ျဖစ္သြားေလသည္။

ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြက တေရႊ႔ေရႊ႕ကုန္ဆံုးေနတာကို စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ျပည့္စံုစြာနဲ႔ ယစ္မႈးေနတဲ့ လူခ်မ္းသာ လူငယ္ေလး သတိမမႈမိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။အဖုိးအိုရဲ့ စကားကုိလည္း ေမ့ေလွ်ာ့ေနတာေပါ့။ဒီလုိနဲ႔ ကုိးနွစ္နဲ႔ကိုးလ ေရာက္ရွိလာေလတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ သူမခ်မ္းသာခင္က ေနာက္ဆံုးေန႔ေလးကို အိပ္မက္ျမင္မက္ၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာက္ လန္႔မႈနဲ႔ လန္႔ႏုိးလာေလသည္။ အဖုိးအုိရဲ့ စကားကုိလည္း ျပန္လည္ၾကား ေယာင္ေနေလသည္။ေန႔ရက္တုိင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းၿပီး က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သံုးလဆိုသည့္ အခ်ိန္ေလး ကုန္ဆံုးသြားမွာကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ ေနေလသည္။

ေနာက္ေန႔နံနက္မွာ သူ႔ရဲ့အေစခံ ကၽြန္ကိုေခၚၿပီး ႀကီးမားသည့္ ေရလံုခံ ေသတၱာႀကီး တစ္လံုးကို ယူေစကာ အစားအေသာက္ သံုးလစြာ ထည့္ယူေစလ်က္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သို႔ ထြက္လာေလသည္။ကမ္းစပ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေစခံ အလုပ္သမားအား အထပ္ထပ္မွာ ၾကားေလသည္။ သူေသတၱာထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေသတၱာအား ေသခ်ာစြာ ပိတ္လွ်က္ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ နက္သထက္ နက္ေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္ နဲ႔ခ်ရန္၊ ယေန႔မွစတင္၍ ေနာက္သံုးလ ၾကာေသာအခါ ေရထဲမွ ေသတၱာအား ျပန္လည္ဆယ္ယူရန္ အထပ္ထပ္ မွာၾကားေလသည္။ အလုပ္သမားမ်ားကလည္း သူေဌးမွာ ၾကားသည့္အတုိင္း ေသတၱာႀကီးကုိ ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္ခ်ည္ကာ ေရနက္ပိုင္းထဲသုိ႔ ခ်လိုက္ကာ က်န္ႀကိဳးစတစ္ဖက္စြန္းအား သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထား ခဲ့ၾကေလသည္။

ေသမင္းကလည္း ေသစာရင္း နာမည္ေတြကို စစ္ေဆးေနစဥ္မွာ လူငယ္ေလး၏ ေသဆံုးမယ့္ အလွည့္သို႔ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို ေတြ႔ရွိသြားေလသည္။အုိးအို.. တုိ႔ေတြထပ္ ေတြ႔ဆံုၾက ဦးမွာေပါ့ လူငယ္ေလးေရဆိုၿပီး ေရရြတ္လုိက္ေလသည္။ဒီလုိနဲ႔ လူငယ္ေလးကို ရွာေဖြဖို႔ တစ္ျမိဳ႕၀င္ တစ္ျမိဳ႕ထြက္နဲ႔ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ လုိက္ရွာေလရာ မေတြ႔ပဲ ရွိေနေလသည္။ ေသစာရင္း နာမည္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္စစ္ေဆးရာ လူငယ္ေလး နာမည္ပါ ေနသည္ကို ေတြ႔ေနရပါလွ်က္ ထုိလူငယ္အား ရွာလုိ႔မေတြ႔ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ေသမင္းအဖုိးအုိလည္း
အလြန္စိတ္ဓာတ္ က်ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀မေလ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ ေတာေတာင္ေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လုိက္ရွာဆဲပဲေလ။

ဒီလုိနဲ႔ လူငယ္ေလးေသဖုိ႔ ေန႔ရက္ကလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ၊ ေသဖုိ႔ရက္က သံုးရက္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္။ ေသမင္းကလည္း လံုး၀လက္မေလ်ာ့ဘဲ လုိက္ရွာျမဲပဲ။ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသမင္းလည္း ေျခကုန္လက္ပန္း က်စြာနဲ႔ ကမ္းေျခဆီ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာက္လွမ္း လာေနေလသည္။ ကမ္းေျခမွာ ခဏေလာက္ အေမာအပန္းေျဖမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္း လာေနတုန္း တစ္ေနရာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခလုတ္တုိက္ လဲက်သြားတာေပါ့။ ေသမင္းကလည္း စိတ္ဆုိးသြားၿပီး အဲဒီႀကိဳးစကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရထဲက ေသတၱာႀကီး ေပၚထြက္လာေလေရာေပါ့။ေသမင္းကလည္း အရမ္းအံ့ၾသၿပီး အဲဒီေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ လူခ်မ္းသာျဖစ္သြားတဲ့ လူငယ္ေလးကို ေတြ႔ရွိသြားေလသည္။ ေသမင္းက စိတ္ဆုိးတဲ့ ေလသံနဲ႔ လူငယ္လုလင္.... မင္းဒီလ ုိပုန္းေရွာင္လို႔ လြတ္မယ္မ်ား ထင္ေနလား၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့လု႔ိ ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။

လူငယ္ေလးကလည္း အလြန္ေၾကာက္ရြံၿပီး ေသမင္းကို အရွင္ေသမင္း အကၽြႏ္ုပ္ကို ခြင့္လြတ္ပါ။အသက္ကုိလည္း လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ေပးပါ။ အကၽြႏ္ုပ္ပိုင္ဆုိင္တဲ့ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာ တ၀က္ကို အရွင့္အားေပးပါမယ္လို႔ ေသမင္းကို ေတာင္းပန္တာေပါ့။ဒီေတာ့ေသမင္းက အသင္လုလင္ ေမာင္မင္းကုိ အရင္က မေျပာခဲ့ဖူးဘူးလား။ လူတုိင္းဟာ ေသေန႔မေစ့ပဲ သူဘယ္ေလာက္ေသခ်င္ေနပါေစ ေသလုိ႔မရသလုိ ေသေန႔ေစ့လို႔ မေသခ်င္ ေသးဘူးဆုိၿပီး ေရွာင္ပုန္းေနလုိ႔လည္း မရပါဘူး။သတၱ၀ါတုိင္းဟာ ေသျခင္းတရားကုိ ဘယ္လုိမွ ေရွာင္လြဲလုိ႔ ပုန္းကြယ္လုိ႔မရပါ။အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ေပၚတယ္။ေမြးဖြားျခင္းရွိသလုိ ေသဆံုးျခင္း ဆုိတာလည္း ရွိေနတဲ့ ကာမသေဘာတရား ေတြပါလုလင္။

အရင္က ေသေန႔မေစ့ဘဲ ေသခ်င္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသား လူငယ္ေလး၊ ခ်မ္းသာလာ တဲ့အခါ ေသေန႔ေစ့တာေတာင္ ေသဖုိ႔ပုန္းေရွာင္ေနတဲ့ လူခ်မ္းသာ လူငယ္ေလး၊သူဘာပဲေျပာေျပာ ေသမင္းက လက္မခံဘဲ ေနာက္ဆံုး ေသရြာကို ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ THE MAN WHO LOOKED FOR THE LORD OF DEATH ဆိုတဲ့ပံုျပင္ေလးကို SELECTED MYANMAR TALES ဆုိၿပီး ၁၀တန္း သင္ရုိးညြန္းတန္း ဖတ္စာအုပ္ေလးကို စာအုပ္စင္ ရွင္းလင္းရင္း အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။အဲဒီသင္ရိုး ညြန္းတန္းထဲမွာ ပံုျပင္ ၁၅ခု ရွိသည့္ အနက္မွ ေသမင္းကို ရွာေဖြသည့္ လူငယ္ေလး ဆိုသည့္ပံုျပင္ကေတာ့ ၈ခုေျမာက္ေပါ့။ ဒီပံုျပင္ေလးကုိ ျပန္လည္ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ က်ဴရွင္ဆရာရဲ့ လ်ပ္တျပတ္ ေမးခြန္းေတြကို ခဏခဏ ထေမးျခင္း ခံရၿပီး ဆုခဏခဏ ရခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလး ကိုလည္းျပန္လည္ သတိရ လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ :) ဟိဟိ.. ၾကံဳတုန္းၾကြားတာေနာ္.. :P

အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာမွာ ပံုျပင္က ၁၅ခု ကဗ်ာက ၁၅ခုပါ။အခုေခတ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြကေတာ့ သင္ရုိးညြန္းတမ္း ေတြေျပာင္းလုိ႔ မသင္ရ ေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မက္မက္ ဆယ္တန္းတုန္းက စာအုပ္ေလးကို အမွတ္တမဲ့ ျပန္လည္ရွာေတြ႔လုိ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္နဲ႔ ဖတ္ရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ျမန္မာလုိ ျပန္လည္ေရးေပး လုိက္ပါတယ္။ မက္မက္လိုပဲ ဒီပံုျပင္ သင္ရုိးညြန္းတန္း စာအုပ္ျပဌာန္းတဲ့ ႏွစ္အထိ သင္ခဲ့ရတဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြလည္း မိမိတို႔ရဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား/သူေလး ဘ၀တုန္းက အျဖစ္ေလးကို ျပန္လည္ အမွတ္တရ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ေနာ္။
တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆုိတာ အသက္ႀကီးသည္ ငယ္သည္မေရြး၊ ဘယ္လုိမွ ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရဘူးေလေနာ္။

ကဲ....မိတ္ေဆြေရာ ဒီပံုျပင္ေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘာေတြမ်ား ခံစားလုိက္ ရလဲေနာ္...။ :)