မ်က္၀န္းမွတဆင့္ သို႔မဟုတ္ အခ်စ္ဆုိသည္မွာ

အခ်စ္ဆုိသည္မွာတဲ့ ကိုရုပ္ရင့္ႀကီး ေအာ္..မွားလုိ႔... ကိုရဲရင့္နီ တက္ဂ္ထားတာပါ။ တက္ဂ္ေႂကြးေတြ မေၾကေသးေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ပို႔စ္အသစ္တင္ဖုိ႔ မရဲပါဘူး.. အဟဲ..ဆင္ေျခေပးေနတာ..တကယ္ေတာ့ လံုး၀ကို မအားတာပါေနာ္။ အဲဒီ ( အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ) ကို မက္မက္ရဲ့ အေဒၚ တီတီဒြင္းက ေရးေပးထား ၿပီးပါၿပီ။ :P ဒါေပမယ့္ ထပ္တက္ဂ္တယ္ ဆုိေတာ့လည္း ထပ္ေရးေပးပါမယ္။ အမယ္..ေရးေပးမယ္ဒါ ေျပာတာ သူတုိ႔ေတြ ေရးထားတာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ျပည့္စံုေနေတာ့ မက္မက္တုိ႔ ဖတ္ရတာနဲ႔တင္ ေရးစရာ မက်န္ေတာ့ဘူး...အဟဲ...အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ဘာလဲ ဆုိေတာ့ လူတုိင္းလူတိုင္း သိစိတ္က မသိေပမဲ့ မသိစိတ္က သိေနတဲ့အရာပါ...အဟဲ..နဲနဲျမင့္ သြားလား မသိဘူးေနာ္...... အဟိ ...အခ်စ္ဆိုတာ မတူညီတဲ့ လူႏွစ္ဦးက တူညီေအာင္ ညွိၿပီး အခ်စ္ေပၚ အခ်စ္ဆင့္ကာ မိသားစုဆုိတာ ျဖစ္လာပါတယ္၊ လူမႈအတုိင္းအ၀ိုင္း ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မ်ိဳးဆက္ေတြ ပြားၿပီးလာပါတယ္။ဒါေၾကာင့္

သူ+သူမ=အခ်စ္
သူ+သူမ+အခ်စ္=လက္ထပ္ျခင္း
သူ+သူမ+အခ်စ္+လက္ထပ္ျခင္း=သားသမီးရတနာ သူ+သူမ+အခ်စ္+လက္ထပ္ျခင္း+သားသမီးရတနာ=မိသားစု သူ+သူမ+အခ်စ္+လက္ထပ္ျခင္း+သားသမီးရတနာ+မိသားစု=ျပသနာ

ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာပါ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တဏွာဖက္ မႏြယ္တဲ့ အခ်စ္သည္သာ ေအးျမတာပါ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ ေတြ ျဖစ္ၿပီး မလုိလားအပ္တဲ့ ျပသနာေတြကင္းတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ အခ်စ္သည္သာ ေအးျမတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားခ်စ္ရင္ မ်ားမ်ားခံစားရၿပီး နဲနဲပဲခ်စ္ရင္ နဲနဲပဲခံစား ရတာပါ၊ အခ်စ္ႀကီးလို႔ အမ်က္ႀကီးသြားတဲ့ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပပါ့မယ္ေနာ္။

ဘုရားရွင္ လက္ထပ္က ၀ိေနာဓ ဆုိတဲ့ဘုရင္တစ္ပါး ရွိပါတယ္။ သူ႔မွာ အရမ္းေခ်ာေမာ လွပတဲ့ ဆႏၵရလကၤာ ဆုိတဲ့ ကေခ်သည္ ရွိပါတယ္။ သူမဟာဘယ္ေလာက္ထိေခ်ာလဲဆုိရင္ ဘုရင္ အပါအ၀င္ စစ္သူႀကီး သူေဌးႀကီး ေတြကပါ သူမရဲ့ ဆုိဟန္၊ ကဟန္ေတြနဲ႔ သူမရဲ့ ႐ူပါကုိ စြဲမက္တမ္းတ ေနရတာပါ။ ႏုိင္ငံရဲ့ အလွဂုဏ္ေဆာင္ ဘုရင့္ကို ေျဖာ္ေျဖကျပရတဲ့ ကေခ်သည္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုေခ်ာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ။အလြန္တရာမွ ေခ်ာေမာ လွပတာပါတဲ့။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရင္က သူမကုိ အနားမရွိ၊ တံခါးမရွိ၊ ဓားမထိတဲ့ ဆုတံဆိပ္ ခ်ီးျမွင့္ထားပါတယ္။ (တရုတ္ကားထဲက ေပါင္ခ်ိန္ကုိ ဘုရင္က ရတနာေက်ာက္စီဓား ဆုေပးထားသလုိမ်ိဳးေပါ့) နန္းတြင္းထဲကုိ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္ ၊ ထြက္ခ်င္တုိင္း ထြက္္ႏိုင္တဲ့ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ တားပိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ဆုပါ။ အျပစ္ရွိ ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘုရင့္လက္နက္နဲ႔ မထိရ မေသရတဲ့ ဆုျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ဘုရင္က သရက္ေတာ ဥယ်ာဥ္က သူကိုးကြယ္တဲ့ အရိယာ ရဟႏၲာ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အရွင္ေကာ႑ည ဆုိတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိ နန္းတြင္းထဲေခၚၿပီး တရားနာပါတယ္။ တရားနာ တဲ့အခါ သမာဓိ ပ်က္မွာစိုးလို႔ နန္းတြင္းေဆာင္ထဲ မည္သူမွ မ၀င္ေစရလို႔ မွာထားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အလွပေဂး ဆႏၵရလကၤာေလး ေရာက္လာပါတယ္။ နန္းေဆာင္ထဲ ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ တံခါးေစာင့္ ဗိုလ္မႈးေလးက တားျမစ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆႏၵရလကၤာေလးက သူ႔ကိုတားရ ေကာင္းလားဆုိၿပီး အမ်က္ေတာ္ရွကာ ဘုရင္ေပးထားတဲ့ တခါးမရွိ ဓားမထိတဲ့ ဆုကို ထုတ္ျပကာ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ တားခြင့္မရွိေၾကာင္း ရန္ေတြ႔တာေပါ့။ ဒါကိုဘုရင္က ၾကားေတာ့ သူမကို ၀င္လာဖို႔ ေခါင္းညိတ္ ျပလုိက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဆႏၵရလကၤာ ေလးက၀င္လာၿပီး ဘုရင့္အနားမွာ ၀င္ထုိင္ပါတယ္။ ၀တ္ေကာင္းစား လွေတြနဲ႔ ေတာက္ေျပာင္ေနေတာ့ သူမ၀င္လာတာကို အရွင္ေကာ႑ည ကလည္းျမင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆႏၵရလကၤာေလး ကေတာ့ ရဟႏၲာ ကိုျမင္ၿပီး အင္မတန္ ေအးခ်မ္းတဲ့့ ရဟန္းရွင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္နဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ့ မ်က္၀န္းေတာ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အဲဒီရဟန္းကို ခ်စ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး၊ စြဲလမ္းစိတ္နဲ႔ ပိုင္ဆုိင္ခ်င္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ တဏွာကုန္ၿပီး ပပဥၥ တရားသံုးပါး (ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန) ေတြမရွိတဲ့ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ကေတာ့ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပဲ တရားဆက္လက္ ေဟာပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆႏၵလကၤာေလးက ရဟႏၲာ သီတင္းသံုးရာ သရက္ေတာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ေရာက္ရွိ လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေထရ္ရဲ့ ေျခေတာ္အစံုကုိ သူမဆံပင္နဲ႔ ပတ္ကာ ၀ပ္ဆင္းၿပီး အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မကို အရွင့္ရဲ့ အပါးမွာ တဖ၀ါးမကြာ ပါရမီျဖည့္ခြင့္ ေပးပါဘုရားတဲ့...ဒီေတာ့ အရွင္ေကာ႑ညက အကၽြနု္ပ္မွာ ျပဳစုလုပ္ ေကၽြးရန္ ကပၸိယ ရွိတယ္ ဒကာမ ၊ ကၽြနု္ပ္အတြက္ ဘာမွမလုိပါ လုိ႔ ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကေခ်သည္ေလးဟာ သရက္ေတာ ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းကို ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း လာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ရဟႏၲာ ကလည္း တံခါးကို ပိတ္ကာ အေတြ႔မခံေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵရလကၤာက အႏုပီယ သရက္ေတာ ဥယ်ာဥ္ကို သြားျမဲသြားၿပီး ရဟႏၱာရဲ့ မ်က္နွာေလးကို ေတြ႔ရႏိုး ေတြ႔ရႏုိးနဲ႔ တံခါး အျပင္ကေနပဲ ေန႔တုိင္း ေစာင့္ေန ပါတယ္တဲ့။

ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္ ဆိုတဲ့အရွက္သံုးပါး ျဖစ္ေနေတာ့ က်န္းမာေရး ေတြလည္းထိခိုက္ လာပါတယ္။ ကႀကိဳးကကြက္ ေတြကလည္း မမွန္ျဖစ္ ေနတာေပါ့၊ ဒါကိုသိေနတဲ့ ဒုတိယ ကေခ်သည္မေလး ကုႏၶရေကသာ ဆုိသူကလည္း ကုန္းေခ်ာဖို႔ ေခ်ာင္းေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရင္ဆီကို သြားေလွ်ာက္တင္ပါတယ္။ သရက္ကိုင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး အရွင္မင္းႀကီး ဒီသရက္ကိုင္းက ဆႏၵရလကၤာရ ေလးရဲ့ရထားလံုး ေပၚကရရွိတာပါ၊ ဆႏၵရလကၤာေလးဟာ သရက္ေတာဥယ်ာဥ္ ေက်ာင္းေလးကို ေန႔တုိင္းသြားေၾကာင္း၊ အရွင္ေကာ႑ညနဲ႔ ဆႏၵရလကၤာေလးတုိ႔ ေဖာက္ျပားေနေၾကာင္း ကုန္းေခ်ာပါတယ္။ ဒါကိုဘုရင္က မႉးမတ္ေတြကို သြားစံုစမ္း ေစပါတယ္။ မႉးမတ္ေတြကလည္း ဆႏၵရလကၤာေလးက မေထရ္ႀကီးကို သူနဲ႔ေပါင္းေဖာ္ေစ လုိေၾကာင္းနဲ႔ ေန႔တုိင္း သရက္ေတာ ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းရဲ့ အျပင္မွာ ရဟန္းကို ျမင္ရရံုႏွင့္ ေက်နပ္ကာ ေစာင့္ေနေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကား လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္က စဥ္းစားပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟႏၱာမေထရ္နဲ႔ ကေခ်သည္တုိ႔ ညားတယ္ဆုိတာ ေျပာမေကာင္း ျဖစ္မဲ့အစား၊ ငါကိုယ္ေတာ္ပဲ အနစ္နာခံၿပီး သာသနာကို အဖတ္ဆယ္ရမယ္၊အမ်ိဳးျမင့္တဲ့ဘုရင္နဲ႔ ဇာတ္နိမ္တဲ့ ကေခ်သည္တို႔ ျဖစ္တာက ငါတိို႔ပုထုဇဥ္ ေတြအတြက္ ကိစၥမရွိ ဒါေၾကာင့္ သာသနာမွာ အေျပာမခံရေအာင္ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဆႏၵရလကၤာေလးကို မိဖုရားေခါင္ ေျမွာက္မွ သင့္ေတာ္ေပမယ္။ ဒါဆို ဒုတိယ ကေခ်သည္ေလး ကုႏၶရေကသာလည္း ပထမ ကေခ်သည္ေလး ေနရာရသြားမယ္္။ ဆႏၵရလကၤာေလးလည္း မိဖုရားေခါင္ ျဖစ္သြားမယ္။ ကဲ....ရွင္ဘုရင္နဲ႔ ကေခ်သည္ အဆင့္က ကြာျခားေနတာေနာ္....ဒါကိုေတာင္ မေထာက္ထားပဲ သာသနာကို ထိခိုက္လာမွာကို မလုိလားလို႔ အနစ္နာခံတဲ့ စိတ္ေလးက ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ျမတ္္လည္းေနာ္။

ဒီလုိနဲ႔ မႈးမတ္ေတြ ေခၚၿပီး ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ကေခ်သည္ မေလးရဲ့ အေဆာင္ကို ၾကြပါတယ္။ အရွင္မင္းႀကီး ၾကြလာတယ္၊ မၾကြစဖူး ၾကြလာတာ ဘာကိစၥ မ်ားလဲေပါ့ ဆႏၵရလကၤာရက ေမးပါတယ္။ ဘုရင္ကလည္း မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႏွမေတာ္ က်န္းမာရဲ့လား၊ နွမေတာ္က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္ေနပါ၊ က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ နွမေတာ္ကို မိဖုရား ေျမွာက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သေဘာတူရဲ့လား လုိ႔ေမးပါတယ္။ ဆႏၵရလကၤာေလး ကလည္း သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

အရွင္မင္းႀကီး နွမေတာ္ အရမ္းေၾကာက္ ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ၊ ငါကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ေလာက္ သင္ႏွမမွာ ေၾကာက္ရမဲ့သူ ဘယ္သူရွိလုိ႔လဲ ေမးပါတယ္။ ဆႏၵရလကၤာ ေလးကလည္း ဘုရင္ခ်ီးေျမွာက္တဲ့ ဖိဖုရား ရာထူးကို ယူတဲ့ေန႔မွာ အဲဒီလူရဲ့ ေခါင္းကိုျဖတ္ေပးပါလုိ႔ ကတိေတာင္းပါတယ္။ဘုရင္ကလည္း နွမေတာ္လက္ညိဳးသာ ထုိးလုိက္ နွမေတာ္အလုိက် ျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ ကတိေပးပါတယ္။တကယ္ေတာ့ ဆႏၵရလကၤာေလးက ခ်စ္တာကို မိန္းမမာယာ ျဖင့္ေၾကာက္တယ္လုိ႔ ေျဖလိုက္တာပါ၊ သူမရေတာ့မဲ့ အတူတူ ရဟႏၱာရဲ့ ေခါင္းကိုျဖတ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ ဆႏၵရလကၤာေလး ေနေကာင္းလာေတာ့ မိဖုရား ေျမွာက္တဲ့ေန႔မွာ ဆႏၵရလကၤာက အရွင္မင္းႀကီး နွမေတာ္ကို ကတိေပးထားတာ ႏွမေတာ္ေၾကာက္တဲ့ ႏွမေတာ္၏ ရန္သူရဲ့ကုိ ေခါင္းျဖတ္ေပး ပါေတာ့လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရင္က ေမးပါတယ္၊ နွမေတာ္ေျပာပါ ႏွမေတာ္ရဲ့ ရန္သူက ဘယ္သူလဲေပါ့။ အဲဒီမွာ သူမရဲ့ ရန္သူဟာ ရွင္ေကာ႑ည ရဟႏၲာ ျဖစ္တယ္လည္း ဆုိေရာ ဘုရင္က အံၾသတာေပါ့။ အရွင္ေကာ႑ည ရဟႏၲာရဲ့ ေခါင္းကိုမရရင္ အရွင္ဟာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဴပ္ မင္းလုပ္ၿပီး ကတိကို မထိန္းသိမ္း သစၥာတရား မရွိတဲ့ ဘုရင္ျဖစ္တယ္ ဆုိၿပီး အျပစ္ တင္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘုရင္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနပါတယ္။မိန္းမလိုခ်င္ လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘုရင္ရဲ့ ရာဇပေ၀ဏီ ထြက္ၿပီးသား ကတိစကားကို ထိန္းေနေတာ့ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ နန္းတြင္းမွာ အေျခအတင္ ပ႗ိပကၡ ျဖစ္ေနတုန္း ဒါေတြကို ရဟႏၲာျမတ္က ဥာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္ လုိက္ေတာ့ ေအာ္..ငါ့ရဲ့အာယုဒီဂ သက္တမ္းက သိပ္မက်န္ ေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဘိဥာန္နဲ႔ နန္းတြင္းကို ၾကြလာပါတယ္။ ဒကာေရေျမ့ရွင္ ဆရာေတာ္ရဲ့ သက္တမ္းက မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ငါကိုယ္ေတာ္၏ ေခါင္းကိုျဖတ္ရင္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း ကတိမပ်က္ ေတာ့ဘူး၊ ဆႏၵရလကၤလဲ သူရဲ့ရန္သူ မရွိရင္ သူေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ေနလု႔ိရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ေခါင္းကိုျဖတ္ပါ၊ ငါလွဴပါတယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဘုရင္ရဲ့ စိတ္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဆႏၵရလကၤာ ေလးကလည္း အရွင္ျဖတ္ပါေတာ့ လုိ႔ေျပာပါတယ္၊ ဘုရင္ကလည္း ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ႀကိမ္လံုးလံုး သန္လ်က္ကို ထုတ္လုိက္ သြင္းလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သံုးႀကိမ္ေျမာက္လည္း က်ေရာ ဆႏၵရလကၤာေလး အျမင္မွန္ရသြားပါတယ္။

ေအာ္..တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိ္င္း ငါက ငါလုိခ်င္စိတ္ တစ္ခုထဲနဲ႔ ဒီရဟန္းကို ငါမွမရရင္ တျခားလူလည္း မရေစရဘူး၊ ငါမွ မခ်စ္ရရင္ တျခားမိန္းမလည္း မခ်စ္ရဘူး ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သတ္မွတ္လုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ရဟန္းက တျခားမိန္းမကို ခ်စ္ဖုိ႔ေပါင္းဖို႔မွ မဟုတ္ပဲ၊ ငါနဲ႔ ဘုရင့္အတြက္ အဆင္ေျပေစေအာင္ လာၿပီး အသက္စြန္႔တယ္၊ လူေတြဟာ ငါဆိုတဲ့ အတၱ တစ္ခုတြက္ အလုပ္လုပ္တယ္၊ အရွင္ေကာ႑ည ကေတာ့ အတၱကိုစြန္႔၍ ငါတို႔အတြက္ လာေပးဆပ္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္မုိ႔ သူဒီလုိ လုပ္ႏုိ္င္တာလဲ၊ ပါရမီရင့္ ေနတာပါေနာ္၊ တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခ်စ္တာပါလား၊ ေယာက်ၤားေကာင္း တုိ႔ရဲ့ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ဒါကိုေခၚတာလား မသိပါဘူးဆုိၿပီး စဥ္းစားတာေပါ့၊ လင္ခ်စ္မယားခ်စ္ စိတ္ကေန ေလာကႀကီးကို စြန္႔လြတ္တတ္တဲ့ အခ်စ္ကုိ သူဘယ္လုိ က်င့္ခဲ့လည္း မသိဘူး အဲဒီလုိ အခ်စ္မ်ိဳးကို ဘယ္လုိပိုင္နို္င္ ေအာင္ခဲ့လည္း စဥ္းစားပါတယ္။ ငါသိခ်င္ လုိက္တာလို႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။

ဒီအခါမွာ ဘုရင္ကလည္း သံုးႀကိမ္ေျမာက္ သန္လ်က္နဲ႔ အရွင္ေကာ႑ည ရဟႏၲာရဲ့ ဦးေခါင္းကို ႐ြယ္လုိက္တဲ့ အခါမွာ ဆႏၵရလကၤာေလးက အရွင္မင္းႀကီး ေတာ္ၿပီ အရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ရဲ့ေခါင္းကို မျဖတ္ပါနဲ႔ေတာ့။ အရွင္ေကာ႑ည ကလည္း ႏွမေတာ္ရဲ့ ရန္သူမဟုတ္ ေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး တားျမစ္လုိက္ပါတယ္။ အရွင္ေက႑ည ရဟႏၲာက အျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ေပါင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဦးေခါင္းကို စြန္႔လြတ္ရဲတာက အရွင္ဘုရားရဲ့ စိတ္သႏၲာန္မွာ ဘာေတြရွိပါသနည္း လို႔ေမးပါတယ္။ အရွင္ေကာ႑ညက ႏွမ ငါ၏စိတ္ သႏၱာန္မွာ ဓမၼေတြ ရွိပါတယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ႏွမ ဆႏၵရလကၤာ အရိယာေတြသည္ ဥာဏ္မွာ စံၾကပါတယ္၊ ပုတုဇဥ္ေတြသည္ ကံမွာ စံၾကပါတယ္။

ပုတုဇဥ္ေတြက ကံတုိးေအာင္ေနသည္၊ အရိယာေတြက ဥာဏ္တုိးေအာင္ေနသည္၊ ကံတုိးရင္ ခႏၶာတုိးတယ္၊ (ကံတိုးတယ္ဆုိတာ သံသရာခ်ဲ႕တဲ့ သေဘာပါ။) အရိယာတုိ႔သည္ ကံေတြကုန္သြားတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ငါ့မွာ အကုသိုလ္ေရာ ကုသိုလ္ေရာ ကုန္သြားပါၿပီ၊ မရွိေတာ့ပါ၊ ႏွမရဲ့ စိတ္သႏၲာန္မွာေတာ့ အရိယာဓမၼ မဟုတ္တဲ့ အဓမၼ ေတြရွိတယ္၊ အဲဒီတရားေတြက ႏွမရဲ့ စိတ္သႏၲာန္ကို ပူေလာင္ေအာင္ ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းကို ရဟန္းမွန္း မသိဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ျဖတ္ရမဲ့ ဦးေခါင္းက အျပင္မွာ မရွိပါဘူး၊ ႏွမရဲ့ စိတ္သႏၲာန္မွာ ရွိတဲ့ အ၀ိဇၨာနဲ႔ တဏွာ ကိုသာျပတ္ေအာင္ ျဖတ္ရမွာပါ။ အဲဒီတရား ေတြျဖစ္တဲ့ အ၀ိဇၨာေတြသည္ ႏွမရဲ့ ရင္ထဲ၌သာ ရွိပါတယ္၊ ငါ့ရဲ့ ဦးေခါင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီ ႏွမရင္ထဲ မွာရွိတဲ့ အ၀ိဇၨာ တဏွာဆုိတဲ့ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ႏုိင္ရင္ အလုိလုိျပတ္ျပီး သြားမွာပါ ႏွမရယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အရွင္ေကာ႑ည ရဲ့သာယာ တည္ၿငိမ္စြာ ႏွမလုိ႔ေခၚဆိုမႈနဲ႔ တရားသံေတြေၾကာင့္ ဆႏၵရလကၤာေလးမွာ ရွိေနတဲ့ ေဒါသဟာ အလုိလုိ ျပာက်သြားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ မေထရ္ရဲ့ ေျခေတာ္အစံုကုိ သူမဦးေခါင္းနဲ႔ ဆံပင္နဲ႔ပတ္ၿပီး ရွိသမွ် အျပစ္ေတြကို ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ပထမတစ္ခါ အရွင္ေကာ႑ညရဲ့ ေျခေတာ္ကို ၀ပ္ဆင္းတဲ့ အႀကိမ္နဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူး အခုေတာ့ အျမင္မွန္ ရခဲ့ၿပီး အသိတရား ရသြားတဲ့အတြက္ အရွင္ဘုရား စံျမန္းတဲ့ အရိယာ စံအိမ္မွာ တပည့္ေတာ္မ ေနခ်င္ပါသည္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ က်င့္သံုးတဲ့ အရိယာေတြရဲ့ ဓမၼေတြကို က်င့္သံုး ခ်င္ပါသည္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့တဲ့ အ၀ိဇၨာ တဏွာတုိ႔ကို တပည့္ေတာ္မ ျဖတ္ေတာက္ ခ်င္ပါသည္လုိ႔ အရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ေၾကာင့္ အရွင္ေကာ႑ည မေထရ္ရဲ့ ေနာက္ကို လုိက္ၿပီး တရားက်င့္ၾကံ တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုး ရဟႏၲာ ေထရ္ရီမ ႀကီးျဖစ္သြား ပါတယ္ေနာ္။

အေျခခံကေတာ့ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းကို အရင္းခံထား တာပါ။အခ်စ္ႀကီးေတာ့ အမ်က္ႀကီးသြားတဲ့ ဆႏၵရလကၤာေလးကို ေရးလုိက္ရတာက အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ပိုစ့္ေလးကို ေရးဖို႔စဥ္းစား ေနစဥ္မွာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ (ဦးေကာ) ရဲ့တရားေတာ္ကို နာၾကားမိတာနဲ႔ စိတ္ကူးေလးရလို႔ ဘုန္းဘုန္း ဦးေကာရဲ့ တရားေတြကို ျပန္လည္ ေရးသား ေပးလုိက္တာပါ၊
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာ အကုသုိလ္တရား နဲ႔ တဏွာဖက္ မႏြယ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တတ္ႏုိင္ၾက ေစရန္ဆႏၵ ျပဳလုိက္ပါတယ္။

အစအဆံုး ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုရဲရင့္နီလည္း ေက်နပ္ႏုိင္ လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ တက္ဂ္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ။