သာကီမ်ိဳးေဟ့ဒို႔ျမန္မာ

ဗုဒၶဘာသာသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အသက္ေပး ကုိးကြယ္ခဲ့ေသာ ဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဤကမၻာတြင္ ကုိးကြယ္ရာ ဘာသာ၀ါဒမ်ား ရွိၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ ဘာသာ၀ါဒ တို႔ဟာ “ဣႆရနိမၼာန၀ါဒ” ေခၚ “ဖန္ဆင္းေရး ၀ါဒ” မ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။ ထုိကဲ့သို႔ရွိေသာ ဘာသာေရး ၀ါဒတုိ႔ဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ယံုၾကည္ရပါတယ္။ အားကိုးရပါတယ္။ကယ္တင္တယ္၊ ခ်မ္းသာသုခ ကိုေပးတယ္၊ ေကာင္းမြန္သည့္ဘံုသို႔ ေခၚေဆာင္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး ဆုေတာင္း ၀တ္တြားရပါတယ္။

မိိမိဘ၀ ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရး အတြက္ ကယ္တင္ရွင္ကိုသာ ပံုလြဲၿပီး ယံုၾကည္မႈ အဓိက ဘာသာ၀ါဒ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ထိုဘာသာ ၀ါဒတုိ႔တြင္ သဒၶါ ယံုၾကည္မႈသာ ပဲရွိပါတယ္။ ပညာလုိ႔ ေခၚတဲ့ ဟုတ္မဟုတ္ မွန္မမွန္ ျဖစ္ႏုိင္၏ မျဖစ္ႏုိင္၏ ဆန္းစစ္မႈ မပါရွိပါ။ ဒုုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္မႈ လုိ႔ေခၚတဲ့ စရဏတရား မပါရွိပါ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထိုဘာသာ ၀ါဒတုိ႔၏ အဓိက အေျခခံမွာ သဒၶါတရားသာ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔အျပင္ သိပၸံပညာ ရပ္မ်ားကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္ရန္လည္း လုိအပ္ပါတယ္။ Philosophy ေခၚ ဒႆနိက ေဗဒဘာသာရပ္နွင့္ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ သိပၸံပညာ အားလံုးသည္ အသိဥာဏ္ ပညာ တုိးပြးရန္ ေလ့လာေသာ ဘာသာရပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာတစ္ခုထဲကိုသာ ဗဟုိျပဳထားလုိ႔ “သဒၶါႏွင့္စရဏ” မပါရွိသျဖင့္ သိပၸံပညာ ရပ္သည္လည္း ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္မႈကို မေပးအပ္ႏုိင္ပါ။

ဗုဒၶ၀ါဒမွာမႈ သဒၶါ ႏွင့္ ပညာ ညီမွ်စြာ တြဲဖက္ထားေသာ ဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာျမတ္ သံုးပါးတုိ႔ ဂုဏ္ကို ပညာျဖင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္ၿပီး ေစတနာ သဒၶါထက္သန္စြာ ကုိးကြယ္ရေသာ ဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ပညာျဖင့္ ရႈျမင္ ေစတနာ သဒၶါျဖင့္ ယံုၾကည္ရံုႏွင့္ အဆံုးမသတ္ေသးပါ။ တကယ္တမ္း သံသရာ ၀ဋ္မွ ကၽြတ္လြတ္လုိလွ်င္ လည္းေကာင္း ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ရာ၀ယ္ ေနရာေကာင္း ဘ၀ေကာင္း ျဖစ္လုိလွ်င္ လည္းေကာင္း စရဏ ေခၚ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္မႈ ရွိရပါမယ္ ေလေနာ္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခား ၀ါဒတို႔မွာ သဒၶါသာ အဓိကျဖစ္ၿပီး ပညာႏွင့္ စရဏ မပါသျဖင့္ လုိအပ္ေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးကို မရႏိုင္ပါ။ သိပၸံ ပညာရပ္မွာလည္း ပညာသာ အဓိက ျဖစ္ၿပီး သဒၶါႏွင့္စရဏ မပါျပန္သျဖင့္ လမ္းမွန္ နည္းမွန္ စနစ္မွန္ ထက္သန္ေသာ အားထုတ္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ တကယ္တမ္း ခံစားရသည့္ ဘ၀ဒုကၡမ်ားမွ လည္းလြတ္ေျမာက္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါ။ဗုဒၶဘာသာမွာမႈ “သဒၶါ၊ပညာ၊စရဏ” စံုလင္စြာ ပါရွိသျဖင့္ ေတာင့္တသည့့္အတုိင္း မဆိုင္းမတြ သုခက်ိဳးကို ေပးအပ္ႏုိင္သည့္ မွန္ကန္မႈ အျပည့္ရွိေသာ ဘာသာ၀ါဒ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မွန္ကန္ေသာ ဘာသာ၀ါဒ တစ္ရပ္ကို ကုိးကြယ္ေနၾကရသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္မွန္သူတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကိုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾက သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
လူတုိင္းလူုတိုင္း တစ္ဦးခ်င္း အေနႏွင့္ မွန္ကန္မႈရွိေသာ ဘာသာ၀ါဒကို ေရြးခ်ယ္ကုိးကြယ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ ဘ၀သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းစားေရးအတြက္ ဗုဒၶဘာသာသည္ လူတုိင္းလူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ဘာသာ၀ါဒတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶ၀ါဒကို လက္ကုိင္ထား က်င့္ႀကံၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအဖို႔ မည္သည့္ႏုိင္ငံသား၊ မည္သည့္လူမ်ိဳး၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ မည္သူမဆို လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီးျဖစ္၍ လူဘ၀ကို အရေတာ္သူ ကံေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

သမိုင္းေၾကာင္းအရ ျမန္မာျပည္ဖြား တုိင္းရင္းသားတုိ႔မွာ သာကီ၀င္မင္းသား ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာ ေတာ္စပ္ၾကသျဖင့္ ကံေကာင္းၿပီးသားအျပင္ ေနာက္ထပ္ကံေကာင္းမႈတစ္ခု တုိးလာသည့္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ကံထူးရွင္မ်ား ျဖစ္လာပါသည္။
ျမန္မာႏွင့္ဗုဒၶသည္ ခြဲျခားမရ။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ဗုဒၶ ဘာသနာေတာ္ကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုိင္း ကုိးကြယ္ေရး ၊ ျမန္မာမွန္သမွ် ဗုဒၶသာသနာ့ အေမြ ဆက္ခံႏုိင္ေရးသည္ သမိုင္းေပး တာ၀န္ႀကီး ျဖစ္လာပါသည္။

ျမန္မာႏုိ္င္ငံကို ခ်စ္ေသာျမန္မာ လူမ်ိဳးတုိင္း ဗုဒၶဘာသာကို ခ်စ္ရပါမည္။ ျမန္မာကို ကမၻာက ေလးစားေနသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အကယ္၍ ဘာသာျခား ၀ါဒႀကီးမ်ား လႊမ္းမိုးသြားၿပီ ဆုိပါက ျမန္မာကုိ ကမၻာက စဥ္းစားစရာ မလုိေတာ့ပါ။ ထုိထုိဘာသာ၀ါဒ ထြန္းကားရာ ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔သာ ေလ့လာေရး အတြက္ခရီး ဆက္ၾကပါလိမ့္မည္။

ဗုဒၶဘာသာ တုိးတက္ေလသမွ် ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဤကမၻာတြင္ ဦးစားေပး ေနရာ ရေနမည္မွာ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။”သာသနာ ကြယ္ေသာေန႔သည္ ျမန္မာကြယ္ေသာ ေန႔”ျဖစ္ႏုိ္င္ပါသည္။ ဗုဒၶသာသနာ ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ အစဥ္ထာ၀ရ ဒြန္တြဲေနသျဖင့္ ျမန္မာကို ခ်စ္ေသာသူတုိင္း ဗုဒၶဘာသာကို ေလးစားရပါမည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ရွိေတာ္ မူစဥ္ကတည္းက ဗုဒၶကို မကုိးကြယ္ေသာ အျခားဘာသာတို႔ ရွိေနသျဖင့္ အားလံုး ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရမည္၊ ဗုဒၶဘာသာသို႔ မ၀င္မေနရဟု မဆုိလုိပါ။ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ေတာ့ ရွိၾကပါသည္။လူ႔ဘ၀သည္ ရခဲလွပါသည္။ ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀ကို ရသည့္အခုိက္၀ယ္ ဗုဒၶဘာသာကုိ စူးစမ္းေလ့လာ ေစလုိပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာသည္ ပစၥကၡ တမလြန္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးႏွင့္ သံသရာ ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ နည္းေပးလမ္းျပ တိတိက်က် ေဖာ္ျပႏုိင္ေသာ ဘာသာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ကံေကာင္းလွသျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ လူျဖစ္ရၿပီး ဗုဒၶာသာကုိ အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ ရႏုိင္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ဘာသာျခား ျဖစ္ေနသူမ်ား အဖို႔ေလ့လာရန္ ခက္ခဲလွပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာတြင္ ေလ့လာရန္ ပိဋကပ္မ်ား ေလ့လာစူးစမ္းရန္ ဆရာမ်ား အနီးေဒသမွာပင္ ရွိေနပါသည္။ ေလ့လာၾကည့္ၿပီးမွ ဆံုးျဖစ္ပါမႈ ပို၍မွန္ကန္ ပါလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႔ေလ့လာမွ ကုိယ္ေတြ႔ အသိပညာမွန္ ရႏုိင္ပါသည္။

အကယ္၍ ယံုၾကည္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဟု ဆုိလွ်င္ သေဘာက် ကုိးကြယ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း လူမ်ားစု ကုိးကြယ္ေသာ ျမန္မာတုိင္း ကုိးကြယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာကုိမႈ မဆန္႔က်င္ၾကဘဲ ျမန္မာျပည္အတြက္ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တစ္ရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါမည္။

ဗုဒၶဘာသာ တုိးတက္လာသျဖင့္ မည့္သည့္ဘာသာ ၀ါဒတုိ႔ကုိမွ အႏၱာရယ္ ေပးမည္မဟုတ္ပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အျပည့္ရွိေသာ ဘာသာ၀ါဒ ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ့ေျမတြင္ေန ျမန္မာ့ေရကိုေသာက္ ျမန္မာ့ဆန္ကိုစား မိမိကုိယ္ကို ျမန္မာဟု ခံယူထားေသာ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာတုိင္းသည္ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္အသြင္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ ထာ၀စဥ္ တုိးတက္ေနရန္ ကာယအား ဥာဏအား ဓနအား ပညာအား စြမ္းပကား အားလံုး စုေပါင္းၿပီး အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ၾက ရမည္မွာ ျမန္မာတုိင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။ စည္းကမ္းေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္သြား လိမ့္မည္။ ေျမမ်ိဳေသာ္ လူမ်ိဳးမကုန္ လူလူခ်င္း မ်ိဳပါမွ လူမ်ိဳးတုန္း လိမ့္မည္ဟု စာဆိုလည္း ရွိတယ္ေနာ္။

မိမိတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ ကမၻာတည္ဦး လူဟူ၍ ေပၚေပါက္သည့္ အခ်ိန္ကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ လူမ်ိဳးတစ္ျခား မေရာေႏွာခဲ့။ ေရာေႏွာမႈကိုလည္း လက္မခံခဲ့။ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကိုလည္း လက္မခံခဲ့။ အမိေျမကို တကယ္ခ်စ္ ျမတ္ႏုိးလွ်င္ အသမၻိႏၷမႈကုိ မုခ်မေသြ လုိက္နာရမည္။ လူမ်ိဳးျခားနွင့္ ေရာေႏွာျခင္းသည္ မည္သို႔ပင္ အေၾကာင္းျပျပ ျမန္မာမပီသရာ ေရာက္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာသာကီ၀င္ ဟူသည္ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရာ၌ ထိပ္တန္းက ေနရေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ရမည္။
*အာဒိစၥ၀ံသ= အေရွ႕တုိင္းသားပီပီ မိမိယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ ဇာတိမာန္ အမ်ိဳးမာန္ထက္သန္ ျပည့္၀လုိက္နာၾကၿပီး မိမိလူမ်ိဳးကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ။
*ခတၱိယ= မိမိတို႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ ေရ၊ေျမ၊ ေတာ၊ေတာင္ သဘ၀၊ သယံဇာတ ထာ၀ရ တုိးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ၿပီး အမိႏုိင္ငံေတာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ။
*အသမၻိႏၷ= လူမ်ိဳးျခားေသြး ကင္းပါေစ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး စစ္စစ္ျဖစ္ေစရန္ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခား ေသြးမေႏွာေစဘဲ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ စိတ္ဓာတ္ အျပည့္အ၀ထားၿပီး အမ်ိဳးဂုဏ္ ျမင့္မားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ား အမ်ိဳးသားေရး လကၡဏာမ်ားကုိ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး တာ၀န္မ်ားသည္ သာကီ၀င္ ျမန္မာမ်ား၏ သမုိင္းေပးတာ၀န္ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ႀကီး တည္တံ့ထြန္းကား ျပန္႔ပြားေရး အတြက္သာသနာ ျပဳရသည့္ တာ၀န္သည္ ျမန္မာျပည္ဖြား ျမန္မာတိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား၏ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ေသြးကေျပာေသာ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္အတြက္ ေသြးတူသားတူ လူမ်ိဳးတူတုိ႔က အစဥ္ထာ၀ရ ႀကိဳးပမ္းလုိက္နာ အားထုတ္ၾကမွသာ အေဆြေတာ္သည္ တာ၀န္ေက်ေသာ ႏုိင္ငံသားေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ဘာမထီ အာဇာနည္ေခၚ သာကီျမန္မာ ပီသမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အမိ်ဳး ဘာသာ သာသနာ အတြက္ ဦးထိိပ္ရြက္ကာ သာသနာ့ရန္စြယ္ အႏၱရာယ္ ဟူသမွ် ကာကြယ္ၾကၿပီး ေလာကသံသရာ ခ်မ္းသာသုခ ေပးေ၀ငွမည့္ ဗုဒၶသာသနာႀကီး တုိးတက္ေစရန္ စိတ္ရည္သန္၍ ရန္သူဆို ဘာမထီ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အာဇာနည္ “သာကီမ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ျမန္မာ” ဟုဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားစြာ ဟစ္ေၾကြးၿပီး သာသနာျပဳ သူရဲေကာင္း ပုဂၢိဳလ္မြန္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾက ပါေစဟု ဆႏၵျပဳ ေရးသားလုိက္ပါတယ္။ ကုိးကား ….. ဗုဒၶႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး စာအုပ္မွ။

ဟာသျဖစ္လာတဲ့တစ္ခါတုန္းကဒုကၡ

တူေတာ္ေမာင္ တားေရးဂ်ယ္လီက မက္မက္ကုိ တစ္ခါကဒုကၡ အခုေတာ့ ဟာသ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တက္ဂ္ထားတာကို ေရးခုိင္းပါတယ္။ အင္း...ဂ်ယ္လီေကၽြးၿပီး လက္ထုိးတာလဲ မရပါလားေနာ္။ ဟင့္...လူဆုိး...။ေရးေပးဆုိေတာ့လည္း အရင္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ေလးက အျဖစ္ေလးကို အမွတ္ရ သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရေလးကို ျပန္သတိရေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ တူေတာ္ေမာင္ ဂ်ယ္လီေရ ေက်းဇူးပါ။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မက္မက္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္း ကေပါ့ေလ။ ေခ်ာ္လဲမွာ အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္က အေဖ,အစ္ကုိ,အစ္မေတြက ဘယ္လုိပဲ စက္ဘီးစီး သင္ေပး၊သင္ေပး ဘယ္လုိမွ မတတ္ေျမာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြလေတြ အလီလီ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ေမၿမိဳ႕မဟုတ္တဲ့ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ကို အလည္အပတ္ သြားေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။

သိတဲ့အတုိင္းေပါ့ သူမ်ားေတြ စက္ဘီေလးေတြနဲ႔ ေလညင္းခံ ထြက္တဲ့အခါ ကိုယ္ကမစီးတတ္ေတာ့ ျမင္းလွည္းေလးနဲ႔ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ေပါ့...အဟား။ အဲဒါကုိ သိတဲ့ မက္မက္အစ္ကိုက စက္ဘီးစီး သင္ခ်င္လာတဲ့ မက္မက္ကို ျပင္ဦးလြင္မွာပဲ စက္ဘီးစီး ထပ္သင္ေပး ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသားနာမွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ မက္မက္တစ္ေယာက္ စက္ဘီးေပၚက ခဏခဏ ျပဳတ္က်ေပမဲ့ မစီးတတ္ခဲ့ဘူး။ ဟင့္... :( ဒါနဲ႔ အစ္ကုိကလည္း စိတ္ပ်က္ေတာ့ ထပ္မသင္ ေပးေတာ့ဘူး။ အဟီး...စီးခ်င္ရင္ သူ႔ေနာက္ကပဲ ထုိင္စီးခဲ့ ရေတာ့တာေပါ့ :)

အဲဒီကမွ တစ္ဆင့္ မႏၱေလး အိမ္မွာလည္း သြားေနခဲ့ ပါေသးတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ကုိယ္ကလည္း ကေလးမဟုတ္လား။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ အိမ္နားက ကေလးက အိမ္ကို အျမဲစက္ဘီးစီးၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စက္ဘီးနဲ႔ အျပင္ထြက္ လည္ခ်င္ရင္ အဲဒီကေလးကပဲ ကိုယ့္ကို တင္ေခၚသြား ေပးရတာေပါ့ေနာ့္။ သိတဲ့အတုိင္း စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ကေလးက ကိုယ့္ကိုေနာက္ခံု ကေနျပန္တင္ စီးသြားေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ကေလးေလာက္ေတာင္ ငါအသံုး မက်ပါလားလုိ႔ ထင္ၿပီး စက္ဘီးစီး ထပ္သင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးျပန္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အဲဒီကေလးကုိပဲ စက္ဘီးစီး သင္ေပးဖုိ႔ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ ကဲ..စပါၿပီ..ဆရာမ ေပါက္စေလးရဲ့ အစြမ္း။ ဟဲဟဲ...မမ စက္ဘီးစီး သင္ရင္ အရင္ဆံုး ေဂ်ာက္ဂ်က္ကေန သင္ရတယ္ မမရ ဆုိၿပီး မက္မက္ကို သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္ ဆိုသလုိ တစ္ေန႔ထဲနဲ႔ စီးတတ္သြား ခဲ့တယ္ေလ။

ကိုယ့္ကိုပညာ သင္ေပးရင္ ဆရာဆိုတာ အသက္ႀကီးသည္ ငယ္သည္ မဟုတ္ေနာ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ဆရာ ျဖစ္ထုိက္တယ္။ မေမ့အပ္ပါဘူး။ မက္မက္ကို စက္ဘီးစီး သင္ေပးတာ အသက္အားျဖင့္ ၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ကေလးပါ။ သူ႔ကို ယေန႔အထိ ေမ့မရပါဘူး။ အသက္ငယ္ငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုျပန္ သင္ေပးတာပါ။ ယေန႔အထိ သူ႔ကိုေက်းဇူး တင္ေနပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္ထိ မႏၱေလး ေရာက္ရင္လည္း သူ႔ကို ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ အခုဆုိ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္ ေနေရာေပါ့။ :)

ဟီး..ဟီး..အဲဒီတုန္းကဆုိ အရမ္းေပ်ာ္တာ ပဲသိလား။ ငါစက္ဘီးစီး တတ္သြားၿပီကြ ဆုိၿပီးေတာ့….ဟားဟား။ ကဲ…ေနာက္ေန႔က စၿပီး စၿပီေပါ့။ အိမ္ကို လံုး၀ မကပ္ေတာ့ဘူး။ ဟုိ….ေမ်ာက္ပန္းသီး စားရသလုိမ်ိဳးေပါ့၊(အုန္းသီး မၾကိဳက္လို႔ :P) တစ္ခ်က္မွကို အၿငိမ္ကို မေနေတာ့တာ။ တစ္ေနကုန္ မုိးလင္းထဲက အျပင္စက္ဘီးစီး ထြက္ေတာ့တာပဲ။

မႏၱေလးၿမိဳ႕ ရဲ့ေနဆိုတာ အင္မတန္ ပူတာေနာ္။ ဒါကိုေတာင္ ဂရုမစိုက္ အျပင္ထြက္ လမ္းသလားေနေတာ့ ဟုိ သီခ်င္းထဲ ကလုိမ်ိဳးေပါ့ ဆရာနန္းေတာ္ေ႐ွ႕ ဆရာတင္ ေရးတာေလ...ဘာတဲ့...~~~ၾကံၾကံဖန္ဖန္~~~~ရန္ကုန္သူ~~~~မႏၱလာဒြင္းတို႔~~ရန္ကုန္~~~သူ ~~မႏၱေလး သြားလုိ႔ အသားမည္း ျပန္သတဲ့သူ~~~အဲလိုကို ျဖစ္သြားတာ။ ဟိ...ဟိ.. ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ရပါၿပီ....

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကလူႀကီးေတြက စက္ဘီးထြက္ စီးမယ္ဆုိရင္ လံုး၀ကိုမႀကိဳက္ ၊ စိ္တ္လည္းမခ်။ ကားေတြ တ၀ွီ၀ွီနဲ႔ဆုိေတာ့ ထြက္မစီးနဲ႔ ဘာနဲ႔ ညာနဲ႔ေပါ့။ သြားခ်င္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ဆိုက္ကားစီးသြားတဲ့။ ဟင့္.. :( အစ္ကိုေတြ စီးမွ သူတုိ႔ေနာက္က လုိက္စီးတဲ့။ ဟင့္..ဟင့္….အဲ့လုိမ်ိဳးကုိ ခ်ဳပ္ခ်ဳယ္တာေလ။ သိတဲ့အတိုင္းဘဲ စီးခ်င္ရင္ေတာ့ အစ္ကိုေတြနဲ႔ လုိက္သြားတယ္ ၿပီးရင္သူတို႔စီက စက္ဘီးကို ယူၿပီးလစ္ ေတာ့တာပဲ။

သူတုိ႔ကလည္း လကၹက္ရည္ ဆိုင္ထုိင္။ ေစာ္ေငးေပါ့...ဟီး… :P ။ ကိုယ္ကလည္း အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲေနာ့္၊ ပ်င္းေသးတယ္ ပ်င္းေသးတယ္...ေဟ့...ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္...ဟဲဟဲ...လူႀကီးေတြ အေရွ႕မွာေတာ့ မစီးဘူးေပါ့။ သိတယ္မလား၊ ဟဲဟဲ...သယ္ရင္းေတြ ရွိတယ္ေလေနာ္။ သူတို႔စက္ဘီးကို စီးတာေပါ့ေနာ့္။

စက္ဘီးစီး တတ္သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကို ေတာ္ေတာ္၀န္ ေလးတာေလ။ လမ္းထိပ္နဲ႔ လမ္းထဲေတာင္ လမ္းမေလွ်ာက္သြား ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနရာတကာ စက္ဘီးေလးနဲ႔ပဲ လြင့္ခ်င္ေတာ့တာ။ အိမ္က လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ကိုနဲနဲ ခိုင္းလုိက္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔ဆုိ သြားေပးမယ္။ မဟုတ္ရင္ မသြားဘူး ဆုိေတာ့ နဂိုထဲက စိတ္မခ်တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြက လံုး၀ကို မခိုင္းေတာ့ဘူး....ဟီး..ဟီး..ေအးေရာပဲ.. : P

လူႀကီးေတြ ေရွ႕မွာေတာ့ အစ္ကိုေတြနဲ႔ အိမ္ကေန ထြက္သြားတယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ႔ဆီက Pheasant ဘီးကိုယူၿပီး ေပ၁၀၀ လမ္းမေပၚ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ အစီးက်င့္ ေတာ့တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ ဇာတ္လမ္းက စပါၿပီ စာေမးပြဲနား နီးလုိ႔ က်ဴရွင္ကေန အခ်ိန္ပုိ ေခၚသင္တဲ့ေန႔ မနက္ပိုင္းကေပါ့ အတန္းၿပီးလုိ႔ သယ္ရင္းေတြ နဲ႔အိမ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အျပန္မွာ မက္မက္ရဲ့ အစ္ကုိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုကို ေကာင္စီ႐ံုး ေဘးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လကၹက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူတုိ႔ေဘးမွာလဲ စက္ဘီးတစ္စီး ကိုေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ အစ္ကုိဆီကို သြားၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက စက္ဘီးကုိ ယူနင္းေတာ့တာေပါ့။

ဘီးေလးက သံုးေလးခ်က္ပဲ နင္းရေသးတယ္ ျပသနာက စၿပီ။ Pheasantဘီးပဲ စီးတတ္ခါစပဲ ရွိေသးတဲ့ မက္မက္တစ္ေယာက္ အစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းရဲ့ Mountain Bikes ကိုမစီးတတ္ဘူးဗ်။ စက္ဘီးေပၚ တတ္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္ပဲ နင္းရေသးတယ္ ဟန္ခ်က္မညီ စက္ဘီးကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ Handelက လည္ထြက္သြားၿပီး ေအာက္ကိုျပဳတ္က် သြားပါတယ္။ ျပဳတ္က်တာကလည္း အက်ေကာင္းေလ သိလား။

အဲဒီ ေကာင္စီရံုး အေရွ႕နားမွာ ၾကက္သားတုိ႔ ၾကက္ေျခေထာက္တုိ႔ တုတ္ထုိးလုပ္ ေရာင္းေနတဲ့ ဗုိက္ႀကီးသည္ အေဒၚႀကီးဆုိင္ကို ၀င္တုိက္တာပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔ဆိုင္ကို လာၿပီး အားရပါးရ လာထုိင္စားေနတဲ့ သူကလည္း ဗိုက္ႀကီးသည္ပါပဲ။ အဲ...ေနာက္ၿပီး သူတို႔ေဘးမွာ ၅ႏွစ္ အရြယ္ ၆ႏွစ္အရြယ္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးရဲ့ ေယာက္်ားကေတာ့ အေနာက္ဘက္မွာပါ။

စက္ဘီးေပၚ ျပဳတ္က်တာကလည္း အဆန္းသား။ ေရွ႕ဘီးက ဆုိင္ရွင္ဗိုက္ႀကီးသည္ အေပၚမွာ ေရာက္သြားတယ္။ စက္ဘီးေနာက္ဘီးက သူေရာင္းေနတဲ့ တုတ္ထုိးဗန္းကို လမ္းမေပၚ တစ္စစီ ျဖန္႔ခ်လိုက္တယ္။ အဲ..မက္မက္ကေတာ့ စားသံုးသူ ဗိုက္ႀကီးသည္ရဲ့ ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ရက္ေလးနဲ႔….အဟီး….လက္ကလည္း သူ႔ဗိုက္ကို ေထာက္မိထားသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္ကပဲ ကံေကာင္းတာလား ၊ သူတုိ႔ကပဲ ကံဆုိးတာလားေတာ့ မသိဘူးေလေနာ္။ ဟတ္ဟတ္ ... :P

လူအားလံုးကလည္း ေၾကာင္ကုန္တာေပါ့။ မထင္ထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေလ။ အဲဒီမွာ လကၹက္ရည္ ဆုိင္ထဲက အစ္ကုိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ထြက္ လာၾကတယ္။ ဗုိက္ႀကီးသည္ အေဒၚကိုလည္း ေမွာက္သြားတဲ့ ၾကက္သားတုတ္ထုိး ေတြကိုလည္း ျပန္ေလွ်ာ္ေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္တာေပါ့၊ ပိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးနဲ႔ သူ႔ေယာ်ၤားကေတာ့ ရတယ္ ရတယ္ မေလွ်ာ္နဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိစၥမရွိဘူးဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို သနားတာေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း တမင္လုပ္တာမွ မဟုတ္တာေနာ္။ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္သြားတာပါ။

အဲ....အဲဒီမွာဗ်ာ အေပါက္ဆုိးဆုိးနဲ႔ ထုိင္စားေနတဲ့ ဗုိက္ႀကီးသည္က ေလွ်ာ္ရင္လည္း နဲနဲနဲ႔ ေပးလုိ႔ မရဘူး။ အထဲက ကေလး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ နင္တုိ႔ေတာ့ မလြယ္ဘူး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ရန္လုပ္တာကို ခံရတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြကလည္း သူမေျပာလဲ သိတတ္ပါတယ္။ေလွ်ာ္ေပးမွာ ပါပဲေနာ္။ ကိုယ့္ကို အျပစ္မယူဘဲ အားျပန္နာေနတဲ့ အေဒၚႀကီးကို ကိုယ္ကလည္း သနားေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ ေခတ္တုန္းက ေငြ၅၀၀၀ ေပးခဲ့လုိက္ပါတယ္။ အစ္ကုိက ပိုုက္ဆံ ေပးအၿပီးမွာ မရဲတရဲနဲ႔ မက္မက္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ ရတာေပါ့။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ အိမ္ကသိ သြားမွာကို လံုး၀ကို လန္႔ေနတာ ။အစ္ကုိက အိမ္ကိုျပန္တုိင္ရင္ မက္မက္ပဲ အရုိက္ခံ ရမွာေလ။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း မက္မက္စက္ဘီးေမွာက္တာ ျမင္တဲ့သူ ၾကားတဲ့သူ ရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္ကအိမ္ကုိ မေရာက္ေသးဘူး ကိုယ့္သတင္းက ေပါက္ၾကားၿပီး အိမ္ကိုေရာက္ေနမွာ စိုးရိမ္ရတာေပါ့။ သူတို႔သာ သိရင္ အဆူခံ အရုိက္ခံ ရမွာေလ။ ေဇာေခၽြးေတြကလည္း ျပန္ေနၿပီ။ တိုက္မိတာက သာမာန္လူေတြကို မဟုတ္ဘူး။ အဟီး..... ဗိုက္ႀကီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ကိုမွ တုိက္မိတာ။

အဲ.....ဒါေၾကာင့္ အရိုက္ခံ အဆူခံ ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္ဘ၀ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား ကေလးေလးေတြရဲ့ အက်င့္အတုိင္း ျမက္ပင္ကိုနွဳတ္ လက္ထဲမွာ ေဆာင္ထားရင္ အရုိက္ခံရတာ လြတ္တယ္လို႔ ဘယ္စာဆုိထဲက မွန္းမသိတဲ့ အက်င့္အတုိင္း လုပ္သြားၿပီး အိမ္ကိုျပန္ပါတယ္။ ဟီး.....ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိမ္ကို မႏၱေလးက ဘုန္းႀကီးၾကြ ေနတာနဲ႔ တုိးေတာ့တာေပါ့။လူႀကီးေတြလည္း ဘုန္းႀကီးကို ဧည့္ခံေနရေတာ့ မက္မက္ကို လံုး၀ေမ့ သြားသလုိ ျဖစ္ေနတာ။ေနာက္ေတာ့ ျပသနာက ေအးသြားေတာ့ သူတုိ႔လည္း ကိုယ့္ကို ဘယ္ဆူလုိ႔ ေကာင္းေတာ့မွာလဲေနာ္...အဟီး.... :)

ကဲ….ဗ်ာ….အျဖစ္ေလးကေတာ့ အဲဒါပါပဲ။ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတုိ႔ရ့ဲ ထံုးစံအတုိင္း ျမက္ပင္ကုိေဆာင္လုိ႔ပဲ အရိုက္ခံ အဆူခံ ရျခင္းက လြတ္တာလား? ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ကို ဘုန္းႀကီးဧည့္သည္ ၾကြေနတာေၾကာင့္ လြတ္တာလား? ဒါေတြကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားမိေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ေဇာေခၽြးျပန္ၿပီး ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡက အခုေတာ့ ရယ္စရာ ဟာသအမွတ္တရ အျဖစ္ေလးေပါ့ေလ။

ကဲ... အခုလုိ အစအဆံုး ျဖစ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ အျဖစ္မွန္ေလး ေတြကိုလည္း ဟာသအျဖစ္ ျပန္လည္ တင္ဆက္ခြင့္ ေပးလုိက္တဲ့ တူေတာ္ေမာင္ ဂ်ယ္လီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကဲ…. တားတားေရး ဂ်ယ္လီေရ ဒီတက္ဂ္ပို႔စ္ ကိုဂ်ယ္လီေလး စားရင္း ေက်နပ္ေတာ့ေနာ့္။

*အျပစ္လား*

ခင္ရံုပါဆိုျပီး

ရင္ခုန္စရာ ေတြကိုဘာလို ့ေတြးတာလဲ။

ရိုးရိုးသိယံုပါဆိုလဲ

ခိုးခိုးၾကည့္ေနစရာလားလို ့ ။

ဖံုးဖိေနတာကို

အၿပံဳးအၾကည့္ေတြက သက္ေသဘဲေပါ့။

အၾကင္နာမပိုေသးရင္လဲ

အရင္လိုေလးပဲ ဆက္ဆံၾကတာေပါ့။

တမင္တကာေရွ ့ဆက္တိုးလို ့

ရင္ထဲမွာ ဒိုးဒိုးဒုတ္ဒုတ္ျဖစ္လာရင္ေတာ့

တို ့အျပစ္မဟုတ္ပါဘူးေနာ္--------။

အဟား…. ဘယ္လိုလဲ ကဗ်ာေလးက လန္းတယ္ေနာ္.. ..အထင္ေတြ မႀကီးနဲ႔ မက္မက္ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။: P ဒီကဗ်ာကို ေရးသားသူ အစစ္က ေမာင္ျမတ္ပါ။ မက္မက္ရဲ့ ဘေလာ့ေပၚမွာ တင္ခုိင္းတာပါ။ အားေပးလုိက္ ပါဦးေနာ္။ စာေရးသူ အသစ္ကို … အဟီး… ရႊီး..ေျဖာင္း…ေျဖာင္း…ေတာ္တယ္ေဟ့.... :P

ပရမတၻအမွန္တရား(အပိုင္း-၂)

တီဒြင္း ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စရာ မရွိတာကို သိၿပီး မေၾကာက္တတ္ တဲ့စိတ္ဟာ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ပဲ ဆုိတာကုိ နားမလည္ဘူး တီဒြင္းေရ။ မက္မက္ကုိ ရွင္းျပပါဦး။

ဒီလုိသမီးရဲ့။ ဥပမာ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တီဒြင္းတို႔ အပါအ၀င္ လူအားလံုးက ကေလးဘ၀မွာ လူႀကီးေတြက ကေလးေတြ အိပ္ခ်ိန္တန္ မအိပ္ေသးရင္ ဘာေျပာလဲ။ ေဒေ၀ါႀကီး လာကိုက္လိမ့္မယ္၊ ျဖဴျဖဴႀကီး မဲမဲၾကီးေတြ လာေနၿပီး ျမန္ျမန္အိပ္ေတာ့ ဆုိၿပီး ေခ်ာက္လွန္႔ၿပီး ကေလးေတြကို သိပ္ၾကတယ္ေလ။

ဒါကိုပဲ ကေလးအရြယ္ မွာဘာမွန္း၊ ညာမွန္း၊ မသိဘဲ ေဒေ၀ါေတြ ျဖဴျဖဴႀကီး၊ မဲမဲႀကီးေတြ ဆုိတာ ေၾကာက္စရာ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ေရာေယာင္ၿပီး ကုိယ့္အထင္မွားနဲ႔ ကိုယ္ထိတ္လန္႔ ေနရတာ ေၾကာက္ေနရတာ မဟုတ္လား။ အဲ့လုိ အရင္တုန္းက ေၾကာက္စရာ မရွိတာကို ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ ျပန္လွည့္စားၿပီး ေၾကာက္ေနခဲ့ ၾကတာေလ။

ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ မဲမဲႀကီးေတြ ဆုိတာတကယ္ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘဲ တကယ္ျမင္လုိက္ သိလုိက္တာလည္း မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အထင္မွားနဲ႔ ကိုယ္ဖန္းဆင္း လက္ခံထားတဲ့ အစြဲသိနဲ႔ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ျပန္ေၾကာက္လွန္႔ ေနရတာ မဟုတ္လား။

ေဟာ..အသက္ေတြ ႀကီးလာလုိ႔ ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ မဲမဲႀကီး ေတြဆုိတာ ဘာမွ မဟုတ္မွန္း တကယ္တမ္း သိလာေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေပးေနတာ အဲ့ဒီ ျဖဴျဖဴေတြ မဲမဲေတြ မဟုတ္ဘူး သမီး။အဲ့ဒီ ျဖဴျဖဴႀကီး မဲမဲႀကီးေတြ မရွိတာကုိ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့အယူမွား၊ အမွတ္မွား၊ အသိမွားက ကုိယ့္ကိုျပန္ၿပီး ဒုကၡေပး ေနတာပါ။

လူေတြဟာ အဲ့လုိ မရွိတာကို အရွိလုပ္လုိ႔ ပူေလာင္ရတာ။ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္ရတာပါ။ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘာေရာဂါ ညာေရာဂါ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတြကို လက္မခံဘဲ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေရာဂါသည္အျဖစ္ ခံယူထားတဲ့ အစြဲကို စြန္႔ရမွာ လို႔ေျပာသာ အေၾကာင္းမဲ့ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး သမီး။ တကယ္မရွိလုိ႔ မရွိဘူး ေျပာတာပါ။

တကယ့္ ပရမတ္ အမွန္တရားမွာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္ ေတြပဲရွိတယ္ လူေတြ သတၱ၀ါေတြ အိုးအိမ္ေတြ ဘာေရာဂါ ညာေရာဂါ၊ ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ႏုိင္ငံ ၊ ဘယ္ႏွစ္ ဘယ္လ ဘယ္ရက္ လုိ႔ဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ ေတြမဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတယ္ ဆုိတာလည္း အေကာင္အထည္ လုိက္ၿဖစ္ၿပီး အေကာင္အထည္ လုိက္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။

သေဘာေလး သက္သက္ ျဖစ္ရံုဆုိရံုေလ သက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး စြမ္းအင္သတၱိေလး အေနနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီး ေနတာကို ရုပ္လုိ႔ ေခၚတာ သမီးေလးရ။အဲ့ဒါကို မသိဘဲ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ရွိေနတယ္ထင္လို႔ ေညာင္းတာ ကိုက္တာ နာတာ က်ဥ္တာ ေတြရွိတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ၊ တကယ္နာတာ က်ဥ္တာ ေညာင္းတာ ကိုက္တာေတြ မဟုတ္ဘဲ နာတယ္၊ က်ဥ္တယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဓာတ္တခုခုက လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္ေန ေနတဲ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး စြမ္းအင္သတၱိ အစုအေ၀းေလး ေပၚလာတာပါ သမီး။

နာတာကို စြဲေနရင္ နာလုိက္တာနဲ႔ နာလို႔ ကိုဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အစက တည္းကိုက တရစပ္ ေဖာက္ျပန္ေနတာ အခုမွ ထူးျခားျပီး ေဖာက္ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကုိယ့္အထင္မွားနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ၿပီး မရွိတာကို အရွိလုပ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ။

တရစပ္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးက ေဖာက္ျပန္ရံု ေလးပါပဲ။ အဲ့ဒါကေတာ့ အတိတ္ဘ၀က အ၀ိဇၨာ တဏွာနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတရား ေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးတရား ဒုကၡသစၥာေတြပါ။ ကိုယ္ကေရွာင္ လြဲခ်င္လို႔မွ မရတာ။ အဲ့ဒီ ဒုကၡသစၥာ အေပၚမွာပဲ တငါ၊ ငါနဲ႔ ဆက္သိမ္းပိုက္ေနရင္ အနာဂတ္မွာလဲ ဒီအက်ိဳးတရား ဒုကၡသစၥာက ဆက္ရလာဦး မွာပဲေလ။

အနတၱကို အတၱထင္ၿပီး လိုက္ၿပီးျပဳျပင္ ခ်ယ္လွယ္ေနရင္ သခၤါရ အသစ္ထပ္လုပ္ ေနသလုိျဖစ္ၿပီး ေဖာက္ျပန္မႈေတြက ေဖာက္ျပန္လို႔ မဆံုးျဖစ္ေနတာ။ မရွိတာကို အရွိလုပ္ၿပီး လုိက္ခံစား ေနလုိ႔ကေတာ့ သမီးေရ ခံစားလုိ႔ကို ဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါရွိတယ္ ထင္ေနလုိ႔ ငါပူရတာေလ။ ငါမရွိရင္ ငါမပူရေတာ့ဘူး။ ငါလညး္ မဟုတ္ဘူး ၊ သူလည္း မဟုတ္ဘူး ။ နင္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အမွန္တရားေလးကို အားကိုးၿပီး ဥာဏ္နဲ႔ၾကည့္လုိက္ သမီး။

ေရာဂါကို လက္ခံၿပီး ကုသေနရင္ ကုသလုိ႔ကို ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ကုသတုိင္းသာ ေပ်ာက္ေနရင္ ေဆးရံုတို႔ ေဆးခန္းတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ သမီးရယ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ဖ်ားတယ္ဆိုတာ အဖ်ားေပ်ာက္ဖုိ႔ အတြက္ ဖ်ားေနရတာ၊ ေကာင္းေနတယ္ ဆိုတာကလည္း ဆုိးမွာမို႔လုိ႔ ေကာင္းေနတာ ။ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဆုိေတာ့ မတည္ျမဲတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြ။ အစကတည္းက ေကာင္းတယ္၊ ဆုိးတယ္၊ ဖ်ားတယ္၊ နာတယ္ဆုိတာ တကယ္မွ မရွိဘဲေလ၊ သခၤ ါရတရား ျဖစ္ရံုေလး ျဖစ္ေနတာမလား။

ဟင္... ဒါဆို ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္တုိ႔ေၾကာင့္ ရလာတဲ့ အက်ိဳးေလးေတြကို ဘယ္လုိ ကြဲျပားေအာင္ သိရမလဲ တီတီဒြင္း။

အင္း...ဒီလုိရွိတယ္ သမီးရဲ့။ ဥပမာေပါ့။ ငရုပ္သီးကို စပ္တယ္လုိ႔ လက္ခံထား သူေတြအတြက္ စပ္တယ္ ဆုိတာလည္း ရွိေနမွာပဲ။ စပ္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ပရမတ္(အမွန္တရား)ေလးကိုပဲ ေကာင္းတယ္လုိ႔ လက္ခံထားတဲ့ သူေတြအတြက္ ငရုပ္သီးဆုိတဲ့ သတ္မွက္ခ်က္(ပညတ္) အေပၚမွာ ႏွစ္သက္တဲ့ သူအတြက္ ေလာဘျဖစ္မယ္။ မေကာင္းဘူးလုိ႔ လက္ခံထားသူေတြ အတြက္ ေဒါသျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆုိ စပ္တယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလး တကယ္ေကာင္းေနရင္ လူအားလံုးအတြက္ ေကာင္းေနရမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မလား သမီး။

ဒါေၾကာင့္ တကယ္မဟုတ္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ အေပၚမွာ မစြဲပါနဲ႔ သမီး။ အတၱနဲ႔ သိေနတာမွန္သမွ် အကုန္အမွားပဲ။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္လုိ႔ သိေနတာေတြ၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အခါလုိ႔ သိေနတာေတြ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသလု႔ိ သိေနတာေတြ။ ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါလုိ႔ သိေနတာေတြ၊ ဘာပဲ၊ ညာပဲလုိ႔ သိေနတာေတြက ဘယ္အရာမွ တကယ္မွန္တာ မဟုတ္ဘူးသမီး။ အဲ့ဒါေတြက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ပညတ္ေတြပါ၊ ပညတ္ေတြတာ သစၥာဆုိက္တဲ့ အမွန္တရား ေတြဆုိရင္ အားလံုးအတြက္ မွန္ကန္ေန ရမွာေပ့ါေနာ္။

ဟင္.....ဒါဆုိတီဒြင္း.....တကယ့္ ပရမတ္မွာ တစ္ခုခု၊ တစ္ေနရာရာ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးေပါ့ ဟုတ္လား တီတီဒြင္း။

ဟုတ္တယ္သမီး။မရွိဘူး။

ဘယ္လုိ႔လဲ ဆိုတာ သမီးကို ရွင္းျပ။

မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခ်ဳပ္ေန ပါတယ္ဆုိေနမွ ဘယ္ဟာကို အခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ ေနမွာလဲ သမီးေလး။ တရစပ္ ျဖစ္ခ်ဳပ္ ေနတယ္ ဆုိတာေတာင္ ေရွ႕က ခ်ဳပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္က ခ်ဳပ္သြားတာက အျမဲအက်ိဳး ျပဳေနတယ္။ တကယ့္ ပရမတ္ အမွန္တရားမွာ အတိတ္ ဆိုတာလည္း မရွိဘူး အနာဂတ္ ဆုိတာလည္း မရွိဘူးသမီး။ ပစၥဳပၸဳန္ျဖစ္ဆဲ ခႏၶာပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ပစၥပၸဳန္ခႏၶာ ဆုိတာဟာလည္း ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ သြားတာနဲ႔ အတိတ္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြား တာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူးေနာ္ သမီး။

ဘယ္လုိမ်ိဳးမ်ားလဲ တီတီဒြင္း၊ မက္မက္ သိပ္နားမလည္ဘူး ။ရွင္းျပပါဦး။

ဒီလုိသမီးေရ။ ဥပမာေပါ့ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ေပၚကို သမီးက ခဲလံုးတစ္လံုး ပစ္ေပါက္လုိက္လို႔ ပြက္သြားတဲ့ ေရပြက္ ေလးလိုေပါ့။ ပြက္တယ္ ဆုိရံုေလး ပြက္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတာ။ ေရျပင္ႀကီးနဲ႔ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားတာ၊ ဘယ္ဟာက အတိတ္က ေရပြက္လည္းလုိ႔ ျပန္ရွာလို႔မရ သလိုမ်ိဳးေပါ့။ အတိတ္ တုန္းကလည္း ဒီေရပြက္ပဲ ပစၥပၸဳန္မွာလည္း ဒီေရပြက္ပဲ အနာဂတ္ မွာလည္း ဒီလိုေရပြက္ပဲ ပြက္မွာပဲ။

ဘာမွ အႏွစ္သာရ မရွိဘဲ ဘာမွလည္း ဆုပ္ကုိင္ျပလုိ႔ မရဘဲ ျဖစ္တယ္ ဆုိရံုေလး ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတာ အတိတ္ေတြ ပစၥပၸဳန္ေတြ အနာဂတ္ ဆုိတာေတြ အေနနဲ႔ ရွိတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ဆဲျဖစ္ဆဲ သေဘာေလး ေတြပဲရွိတာပါ။

အဲ့ဒါကိုပဲ လူေတြက အခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ မွတ္ယူၿပီး ငါကအသက္ႀကီးၿပီ၊ ငါ့အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆုိၿပီး မရွိတဲ့ အခ်ိန္ကို အရွိ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့ေမြးေန႔က ဘယ္ေန႔ ဆုိၿပိး အမွားသိကို စြဲေနၾကတယ္။ တကယ့္ အမွန္တရားမွာ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းက ကိုယ့္ရဲ့ ေမြးေန႔ဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ ေသေန႔ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္သမီး၊ အခ်ိန္တိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီး ေနတာေလးပါ။ အသစ္၊ အသစ္ေတြက ျပန္ၿပီးအစား ထိုးေနတာ။

အေဆာက္အဦးတစ္ခု (ဓာတ္ႀကီးေလးပါး)ကို လူေတြေနရင္ အိမ္ေပါ့၊ ဘုန္းၾကီးေတြ ေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ကေလးေတြ စာသင္ရင္ စာသင္ေက်ာင္း လူနာေတြ ေဆးကုသခံေနရင္ ေဆးရံု၊ တရားအားထုတ္ရင္ ရိပ္သာ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္လို႔ ရတယ္မဟုတ္လား သမီး။ အဲ့လုိ ဘာမွ မဟုတ္လို႔ ဘာမဆို အကုန္ဟုတ္လို႔ ရတာ ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာ နိမ့္က်တဲ့ ေနရာလို႔ ကြဲျပားေနတာ မဟုတ္ဘူး သမီး၊ သတ္မွတ္ခ်က္ (ပညတ္)ေတြေၾကာင့္ တစ္ခု တစ္ေယာက္ တစ္ခ်ိန္ တစ္ေနရာ မဟုတ္တဲ့ ပရမတ္ အမွန္တရား ကြယ္ေနတာ။ အဲ့အေပၚမွာ လုိက္ၿပီး ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၀င္လာေရာ။

ဒါဆို တီတီဒြင္း ေျပာသလုိဆုိ ပညတ္ကို (သတ္မွတ္ခ်က္)ပယ္ရမွာေပါ့။

သတ္မွတ္ခ်က္ကို ပယ္ရမယ္ မေျပာပါဘူး၊ မစြဲနဲ႔လို႔ ေျပာတာပါ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရဲ့ အမွန္တရားကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ဖုိ႔ေျပာတာပါ သမီးေလးေရ။အတၱနဲ႔ သိေနတာ မွန္သမွ် အမွားေတြခ်ည္းပဲမို႔လုိ႔ပါ။

ကိုယ့္အတၱကို မစြန္႔ႏုိင္သ၍ ဘယ္လိုမွ အမွန္ကို မသိႏုိင္ဘူးေလ။ အထင္ဟာ အထင္ပဲ ရွိေနမွာပဲ အမွန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ သတ္မွတ္ခ်က္ မွာပဲလမ္းဆံုး ေနလုိ႔ကေတာ့ သမီးေရ ပရမတ္ အမွန္တရားကို ျမင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

သမုတိနယ္မွာ က်င္လည္ေန သေရြ႕ကေတာ့ သမုတိ သစၥာကိုေတာ့ ပယ္လုိ႔ မရဘူးေနာ္ သမီး၊ အဲဒီ ပညတ္ေတြကို တကယ္ရွိတယ္ အထင္နဲ႔ လက္ခံလုိက္ၿပီး သြားစြဲလုိက္ လုိ႔ကေတာ့ အဲ့ဒီ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ လိမ့္မယ္။ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားက ဘယ္လုိေဟာလဲ ဆုိရင္ " ပညတ္ကြယ္ရင္ နိဗၺန္မျမင္ဘူးတဲ့" သမီးေလးရဲ့။

စကားလံုး ပညတ္ေတြက ပရမတ္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ အေထာက္အကူ ေပးတာေလ တကယ္ သိရမွာက အဲ့ဒီပညတ္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ပရမတ္ အမွန္တရားပါ။ ပညတ္ကို သံုးေတာ့ သံုးရမယ္။ မစဲြရဘူး သမီး။ ပညတ္မပါ ဘဲနဲ႔လည္း တကယ့္ ပရမတ္ အစစ္ကို မျမင္ႏုိင္ဘူး။ ေနာ္...သမီး။

တကယ္ေတာ့ ပညတ္ကို မပယ္ခိုင္းပါဘူး၊ အဲ့ဒီ ပညတ္ေပၚမွာ စြဲေနတဲ့ အဟုတ္ထင္ေနတဲ့ အစြဲကို စြန္႔ခို္င္းတာ။ ပညတ္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ပရမတ္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းတာ သမီးေလးေရ။ ပညတ္ကို မပယ္ဘဲ ပညတ္ရဲ့ အမွန္တရား ကိုယ္တုိင္က ပရမတ္ပဲ ဆုိတာကို ယံုၾကည္ ခိုင္းတာပါ။

တီဒြင္းတို႔ တစ္သံသရာလံုး ပညတ္ေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အေပၚမွာ အရွိကိုထင္ၿပီး အစြဲႀကီး စြဲခဲ့လုိ႔ အဲ့ဒီ အစြဲေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ ေနၾကာတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြက ဓာတ္ၾကီးေလးပါး ေဖာက္ျပန္ရံု သေဘာေလး ေတြပါလားလုိ႔ မွတ္ရပါမယ္ေနာ္။

ကဲ... သမီးေလးေရ...ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီလည္း ေအးကုန္ေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ ကုန္မွပဲ သမီးေလးကို က်န္တဲ့ တရား အႏွစ္ပိုင္းေလးေတြ ေျပာျပေပးမယ္ေနာ္။ အာ၀ါးးးးးးးး သမီးမက္မက္ေရ။

ပရမတၻအမွန္တရား(အပိုင္း-၁)

တီဒြင္း သမီးစိတ္ေတြ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး တီဒြင္းရယ္။ တရားလည္း မနာႏုိင္၊ ဘုရားလည္း မရွစ္ခိုးႏုိင္နဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး တီဒြင္းရယ္။

ကဲ.. သမီးေရ.. ဘာေတြဘယ္လုိ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ တီဒြင္းကို ေျပာပါဦး။

မသိေတာ့ဘူး တီဒြင္းရယ္။စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂရက္ ျဖစ္ေနတယ္။

သမီးေလး စိတ္ျငိမ္ေအာင္ တရားေလး မွတ္ၾကည့္ပါလား သမီးရ။ တရားနာတယ္ ဆိုတာလည္း ေကာင္းပါတယ္ သမီးရယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့သမီးေလး သံေ၀ဂဥာဏ္္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေသာင္တင္ မေနနဲ႔ သမီး။ တရားထုိင္ေတာ့ စိ္တ္လည္း တည္ျငိမ္မယ္ေလ သမီးရဲ့ ။

ဘယ္လုိထုိင္ ရမွာလဲ တီဒြင္းရ။မက္မက္ကို ေျပာျပပါဦးေနာ္။ စိတ္၀င္စားလာၿပီ။

တရားမွတ္တယ္ ဆုိတာ အေတြးေတြထဲမွာ မလြင့္ေျမာေအာင္ သတိေလးနဲ႔ ေနတာကို ေျပာတာေပ့ါ သမီးေလးရ။စိတ္ကို သတိေလး ကပ္ထားရမွာ။ တီဒြင္း နားလည္သေလာက္ေလး ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္စစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔ မဂၤဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္ ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ သမီးကိုယ္တုိင္ အားထုတ္ပါမွ ရမွာသမီးရ။ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ သူ႔ကုိ ၾကည္ညိဳမႈ လြန္ကဲေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ဘယ္လုိဆံုးမလည္း ဆုိရင္ တရားကို မသိသေရြ႕ ငါဘုရား အစစ္ကို မျမင္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ ကဲ သမီး ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဆံုးမစကားလဲေနာ္။

သြားေတာ္ေလးဆယ္ စြယ္ေတာ္ေလးဆူနဲ႔ ေရႊအဆင္းရွိတဲ့ အသေရေတာ္ဆုိတာ ဘုရားရဲ့ လကႅဏာ ေတာ္မ်ား ပဲရွိပါေသးတယ္ သမီးရယ္။ဘုရားအစစ္ မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ့္ဘုရားအစစ္က ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ က်င့္ျပီးမွ ရလာတ့ဲ သေဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ေတြပါ။

ဒီလုိပဲ တရားဆုိတာ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ ပိ႗ကတ္ သံုးပံုက တရားအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး၊တရားအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ တဆင့္ခံ စကားလံုးေတြ ပဲျဖစ္ေန ေသးတာပါ။ အဲ့ဒီပိ႗ကတ္ သံုးပံုရဲ့ ေနာက္ကြယ္က (စာလံုးေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ) အဓိပၸါယ္ကမွ တကယ့္ တရားအစစ္ပါ။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ အႏၱရယ္ကင္း ပရိတ္ေလးဖြင့္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တရားအားကိုးတယ္ တရား ရွိတယ္ မထင္နဲ႔ သမီးေလး။

ဘုရားသိေစခ်င္တဲ့ ပရမတ္ တရား အစစ္ကုိ သိဖုိ႔ႀကိဳးစား တာကမွ တကယ့္တရား အစစ္ကို အားကုိးတာပါ။ ျမတ္စြာဘုရားက ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ခက္ခက္ခဲခဲ ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့တာ သတၱ၀ါေတြ အႏၱရာယ္ကင္းဖုိ႔အတြက္ေလာက္ေလး မဟုတ္ဘူး သမီးေလးရဲ့။ ဒီလုိပါပဲ သံဃာေတြ ဆုိရင္လည္း မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အသြင္သ႑ာန္ေလာက္ပဲ သံဃာလုိ႔ထင္ျပီး အဲ့ဒီအသြင္ သ႑ာန္ေတြ ေနာက္ကြယ္က ေစာင့္ထိန္းမႈေတြ က်င့္ၾကံအား ထုတ္မႈေတြကို ျမင္ေအာင္ မၾကည့္တတ္လုိ႔ သံဃာရတနာ အေပၚမွာ ၾကည္္ညိဳမႈက တိမ္တိမ္ေလး ျဖစ္ေနၾကတာ၊ တဏွာျပတ္ေၾကာင္း တရားကိုက်င့္ျပီး ဒါမွမဟုတ္ က်င့္ဆဲ ပုဂိၢဳလ္ကို သံဃာလို႔ ေခၚတာပါ သမီးေလးေရ။ယၾတာေခ်ခ်င္ လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုနး္ၾကီးအျဖစ္ ဒုလႅဘ အျဖစ္ခဏေလး အ၀တ္ေျပာင္းဖို႔ အဓိက ထားေနတာထက္ ပရမတ္သံဃာ ရတနာအစစ္ျဖစ္ဖုိ႔ အဓိကထားၾက ဖုိ႔ဆုိတာလည္း လုိအပ္တာေပါ့ သမီးးရယ္။

ဘုရား တရား သံဃာ ေတြရဲ့လဏၡာ ေတြကိုပဲ တကယ့္ဘုရား တရား သံဃာေတြ လုိ႔ထင္ေနၿပီး တကယ့္ဘုရားအစစ္ တကယ့္တရားအစစ္ တကယ့္သံဃာအစစ္ကို နားမလည္နုိင္ေသးလုိ႔ပါ သမီးေလး တကယ့္ ပရမတ္ တရားကို မသိေသးရင္ ဘုရားတရား အေပၚမွာ ယံုၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေပၚယံ ယုံၾကည့္ေနမႈပဲျဖစ္ေနဦးမွာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ ဘုရားတရားသံဃာ အေပၚမွာပဲ လမ္းဆံုးမေနဘဲ တကယ့္ ဘုရား အစစ္ တရားအစစ္ သံဃာအစစ္ကို ဥာဏ္နဲ႔ ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ က်င့္ၾကံအား ထုတ္မႈအပိုင္းကုိ တီတီဒြင္း တရားသြား အားထုတ္တဲ့ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္က အဓိက ထားျပီး တိုက္တြန္းတာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားက ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ က်င့္ခဲ့တာကလည္း အားလုံးကို ပရမတ္ အမွန္တရားကို ျမင္ေစခ်င္တဲ့ ေစသနာ နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာ ခံခဲ့တာပါ။ တီဒြင္းသြား ခဲ့တဲ့ရိပ္သာက ဆရာေတာ္ ေဟာတာေလးေတြကို သမီးေလးကို နဲနဲျခင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။

တရားအား ထုတ္တယ္ဆုိတာ စိတ္ရဲ့ အလုပ္ပဲ သမီးေလးေရ။ဘာပဲလုပ္ေန လုပ္ေန ၀ိပသနာသတိနဲ႔ အမွန္တရားကို သိေနရင္ တရားအား ထုတ္ေနတာပဲေပါ့။လူက မ်က္စိမွတ္ ထုိင္ျပီးေတာ့ စိတ္က ၀ိပသနာ သတိလြတ္ေနရင္ အမွန္တရားကို သိတဲ့ဥာဏ္ မပါရင္ တရားထုိင္တယ္လို႔ ေျပာလုိ႔ မရဘူး သမီီးေလး။ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၼ႒ာန္း တရားပြားမ်ား အားထုတ္ရာမွာ ရပ္၊ သြား၊ ထုိင၊္ ေလ်ာင္း ဆုိတဲ့ ကၠုရိယာ ပုတ္ေလးမ်ိဳးလံုးနဲ႔ အားထုတ္လို႔ ရတယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တာပဲ။ဘုရားစင္ေရွ႕ မ်က္စိမွိတ္ ထုိင္ျပီး အားထုတ္ေနမွ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။

ေတာထဲ ေတာင္ထဲသြား တရားရွာမွ တရားရတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေန႔စဥ္ လူေနမႈ ဘ၀ေလးမွာပဲ က်င့္လို႔ ရပါတယ္။တရားအားထုတ္ တယ္ဆုိတာ သြားေနရင္း လာေနရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ေနကိုင္ေနရင္း ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျပာေနဆုိေန ရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနမေကာ္ိ႔ အိပ္ယာထဲမွာလွဲေနရတဲ့ အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္ တစ္ေနရာရာေတြမဟုတ္တဲ့ ဘာမ် ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ရံုေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ပရမတ္ အမွန္တရားကို ဆင္ျခင္လက္ခံ ၿပီးေနတာ(အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း သိေနတာ) ဟာတရားနဲ႔ ေနတာပဲေပါ့။

နားရႈပ္သြားလား သမီးေလး။ႀကားေနၾကစကား မဟုတ္လုိ႔ ဟုတ္မွဟုတ္ ရဲ့ လားလုိ႔ သံသယမ၀င္နဲ႔ သမီးေလး အရင္က တီဒြင္းတုိ႔ သမီးေလးတို႔ ၾကားဖူးသလုိ "ျဖစ္ျပီးပ်က္"ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ရံုေလး ျဖစ္ေနတာဆုိျပီး ဆရာေတာ္ ကပိုၿပီး အရင္းအျမစ္က်က် ေဟာေျပာလုိက္ေတာ့ သမီးေလး မ်က္စိလည္ သြားတာေပါ့။

တစ္ခုခု ျဖစ္ျပီးမွ ပ်က္သြားတယ္ လုိ႔ထင္ေနရင္ မပ်က္ခင္ေလး အထိေတာ့ ရွိေနတယ္ ခုိင္ျမဲေနတယ္ထင္ၿပီး သာယာေနဦးမွာပဲ ၊ ျငိတြယ္ေနဦး မွာပဲေလ။ တကယ့္ခႏၱာ ငါးပါးစစ္စစ္က ဘာေတြ ညာေတြ အျဖစ္ ျဖစ္ သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္တယ္ ဆုိရံုုေလး ျဖစ္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က အျဖစ္ကို လက္မခံခုိင္းတာ။ ညာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္။

ဘာစိတ္ ညာစိတ္ ရွိတယ္ထင္ျပီး လက္ခံေနတာကိုက သမုဒယ သစၥာ ငါနာတယ္ဆုိၿပီး နာတာ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္တာက အ၀ိဇၹာ ငါ ရွိတယ္ဆိုတဲ့သကၠာယ ဒိဌိ နာတာေလး ျမဲေနတယ္ ထင္တာက သႆတ ဒိဌိျဖစ္ေနၿပီး နာတယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တင္းမာတဲ့ သေဘာေလး(ပထ၀ီဓာတ္)လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္ေန တာပဲရွိပါတယ္သ မီးေလး။ျဖစ္ကာ မတၱျဖစ္ ေနတဲ့ သေဘာေလး သက္သက္အေနနဲ႔ ပဲရွိတာပါ။ ဘာေတြ ညာေတြ ဘာစိတ္ ညာစိတ္ ေတြ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။

စိတ္ဆိုတာက ပညတ္၊ စိတ္ရဲ့ အမွန္တရားက ခႏၱာငါးပါး ပရမတ္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အရာအလံုးဟာ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးနဲ႔ ဖြဲစည္းထား တာျဖစ္ျပီး သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနတာပါ။ တရားထိုင္ တဲ့အခါ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ေဖာက္ျပန္မႈ အာရံုကုိ ဖမ္းယူေနတဲ့ (၀ိဥာဏကၡႏၶာ) နာတယ္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ အ၀ိဇၨာ(သခၤါရကၡႏၶာ) နာတာပဲလုိ႔ မွတ္သားေနတဲ့ (သညကၡႏၶာ)၊ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ခံစားေနတဲ့ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ) မေနာအၾကည္ ဆုိတဲ့ေဖာက္ျပန္မႈ (ရႈပကၡႏၶာ) ဒီလို အ၀ိဇၨာ ေရာေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါးေပါင္း ေပၚေနတာပဲ ရွိတာပါ။ နာတယ္ ဆိုတာဘာလဲ ရွာလို႔ မရပါဘူး။ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ေလးကိုပဲ အမွန္ျမင္(၀ိဇၨာဥာဏ္) နဲ႔ ယံုၾကည္ဆင္ျခင္ ေပးျခင္းအားျဖင့္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ထင္ေနတဲ့ အ၀ိဇၨာနဲ႔ ျငိတြယ္တဲ့ တဏွာကို ပယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခုိင္းတာ။ အ၀ိဇၨာ တဏွာ ျဖစ္ေၾကာမရွည္ဖုိ႔ ၀ိဇၨာဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ခိုင္းတာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတာသိဖုိ႔ကို အနည္းဆံုး တစ္စကၠန္႔ေတာ့ ၾကာတယ္မလား၊ အဲ့ဒီစကၠန္႔ အတြင္းမွာကို တကယ့္ရုပ္စစ္စစ္ တကယ့္စိတ္စစ္စစ္က ကုေဋေပါငး္မ်ားစြာ ျဖစ္ခ်ဳပ္သြားၿပီ ။

သမီးေလး သိလုိက္တယ္ဆုိတာ အစြဲသိ အမွားသိေတြပါ။ ျဖစ္ခ်ဳပ္ သြားတဲ့ႏွဳန္းက အရမ္းကုိ ျမန္ဆန္လြန္းၿပီး အတိတ္က အ၀ိဇၨာ တဏွာကံ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အသစ္အသစ္ေလးေတြ တရစပ္ အစားထုိး ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တဆက္တည္းထင္ျပီး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး အစြဲသိေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ အဲဒီအစြဲသိ ေတြေနာက္က ကိေလသာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ ေနေတာ့တာေပါ့။

ခႏၶာရွိရင္ ေ၀ဒနာ ရွိတယ္ဆုိတာ နာတဲ့ က်ဥ္တဲ့ ေညာင္းတဲ့ ကိုက္တဲ့ အၾကမ္းစား ေ၀ဒနာ ေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ နာတယ္ က်ဥ္တယ္ လို႔ ထင္ေနတာ ကိုကအမွားသိ။ တကယ့္ရုပ္ခႏၶာက (ရုပ္ပရမတ္က) အေကာင္အထည္ႀကီး အေနနဲ႔ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ရွိေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ပူတယ္ ေအးတယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သေဘာ၊ မာတယ္ ေပ်ာ့တယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သေဘာ၊ ျငိမ္တယ္ လႈပ္တယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ေန တဲ့သေဘာ ယိုစီးတယ္ ဖဲြ႔စည္းတယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သေဘာ ဒီလုိ သေဘာတရား ေလးေတြ (ဓာတ္ၾကီးေလးပါး)က ေပါင္းစည္းလုိက္ ေဖာက္ျပန္လုိက္ ျပိဳကြဲလုိက္ ေဖာက္ျပန္လုိက္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ရံုေလး သက္သက္ေလး ေဖာက္ျပန္ေနတာ။ မျပတ္တရစပ္ ျဖစ္ခ်ဳပ္တာ။ သေဘာေလးေပၚၿပီး သေဘာေလး ျဖစ္ခ်ဳပ္သြားတာ။ မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာကို အၾကိမ္ေပါင္းကုေဋ၅000ေက်ာ္ ၆000နွဳန္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတာ။

တကယ္ေတာ့ စြမ္းအင္သတၱိ အသစ္အသစ္ ေလးေတြက တရစပ္္ အစားထုိးၿပီး တရစပ္ခ်ဳပ္ ေပ်ာက္ေနတာ အဲ့လုိဓာတ္ၾကီးေလးပါး ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရံုေလး ျဖစ္္ေနတဲ့ သေဘာပရမတ္ ေ၀ဒနာေတြက အဆက္မျပတ္ကို ေပၚေနတာ နာမွွက်ဥ္မွ ေ၀ဒနာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ သမီး၊ အစကတည္းက အသစ္အသစ္ေသာ ေ၀ဒနာေတြ မျပတ္ရွိေနတာ မသိေတာ့ ေ၀ဒနာ အၾကမ္းစား ၾကီးေတြကို လက္ခံထားျပီး ခံႏုိင္ရည္မရွိ ျဖစ္ေနၾကတာ။ အစကတည္းက ေကာင္းေနတယ္ ထင္ထားလုိ႔ အဆိုးၾကံဳရမွာ ေၾကာက္ေနတာ။

ေကာင္းေနတာ မရွိမွန္း သိရင္ ဆုိးမွွာလည္း ပူေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရွင္ေနတယ္ထင္လုိ႔ ေသရမွာ ေၾကာက္ေနတာ၊ (အစကတည္းက တရစပ္ကို ေသပြဲ၀င္ေနတာ) ရွင္ေနတယ္ဆိုတာ တကယ္မရွိ မွန္းသိရင္ ေသရမွာ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ တရားေၾကာင့္ ရဲရင့္လာတယ္ဆုိတာ တရားက တစ္ခုခုၾကီး အေနနဲ႔ (တန္ခိုးရွႈင္ တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး) ကိုယ့္ကို အကာအကြယ္ ေပးေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။အမွန္ကို သိတာတရားပဲ။ အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ျမင္လာတာ အရွိကို အရွိအတုိင္း လက္ခံလာႏုိ္င္တာ ေၾကာက္စရာ မရွိတာကို သိၿပီး မေၾကာက္တတ္ တဲ့စိတ္ဟာ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ပဲ သမီးေလး။ လုိခ်င္စရာ မရွိတာကို သိၿပီး မလိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ ျပီးျပည့္ စံုတဲ့ စိတ္ပဲသမီးေလး။

ကဲ... သမီးေလး ဖုန္းလာေနတယ္... တီဒြင္း ဖုန္းေျပာလုိက္ ဦးမယ္ေနာ္။ ျပီးမွ သမီးေလးကို ဆက္ေျပာမယ္။ နားေထာင္ေနာ္။ အာ၀ါး မက္မက္ေလးေရ။ မက္မက္ေလး စိတ္၏ခ်မ္းသာ ျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစကြယ္။ စိတ္မညစ္နဲ႔ေနာ္။ တီဒြင္းမနက္ျဖန္မွ ဆက္ေျပာျပ ေပးမယ္ေနာ္။ အာ၀ါးးးးးးးး

Sharapoa Dream ျပန္လာပါၿပီ

ဒါက စံုတြဲရွိတဲ့ သူေတြ အတြက္ ေပးမလို႔..

ခ်စ္စရာဆင္ေလးကေတာ့ တူေလးေတြ ေဆာ့လုိ႔ရေအာင္

တူေတြ တူမေတြ ဆင္ၾကီးနဲ႔ ေဆာ့လုိ႔ ရတာေပါ့

ဒါက ဟသၤာေမာင္ႏွံပံု....(တခုခုထည့္လုိ႔ ရတယ္ေလ)

ဒါက ေစာင္းပါ... ပ်င္းေနရင္ တီးေပါ့..

ဒါက က်ိဳက္ထီးရိုး လက္ေဆာင္ပါ..... မမတို႔ အတြက္

ဒါကေတာ့ ဆြဲသီးေလးလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ အန္းကုန္းဘုိးေတာ္ ေဆာင္တယ္။ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ကုိ ေဆာင္ၾကတယ္။

ေက်ာက္စိမ္းလက္ေကာက္ (တီတီတို႔ အတြက္ )

တရုတ္မေရြးမုန္႔ေလးပါ။

ဆတ္သားနဲ႔ ေခ်သားေျခာက္ေၾကာ္

ဒါကေတာ့ မုန္႔လင္မယား :P

အားလံုးပဲ..........မ..........ဂၤ........လာ.......ပါ...............အဟဲ... ရွာရာပုိပါဒြင္းနဲ႔ ရွခီရွာမက္မက္တုိ႔ တူအရီးေတြ ျမန္မာျပည္ကေန ျပန္ေရာက္ပါျပီေနာ္.. :)

မက္မက္မရွိတုန္း မက္မက္ရဲ့ ဘေလာ့အိမ္ေလးမွာ ပုိ႔စ္မသစ္ မရွိေပမယ့္လည္း လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဦးဦးေတြ တီတီေတြ အားလုံးကုိ အရမ္းကို အားနာရပါတယ္၊ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ဒီရက္ပုိင္းမွာ ပုိ႔စ္အသစ္တင္ဖုိ႔ မက္မက္ အားေမြးေနပါတယ္။ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္ေနာ္၊ အဟဲ.. တကယ္ေတာ့ ဘာတင္ရမလဲ မသိေသးဘူး ျဖစ္ေနတာ၊ ေရးခ်င္တာေတြ တင္ခ်င္တာေတြက မ်ားေနတယ္ေလေနာ္.. ေရးရမယ္ဆုိရင္လည္း အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး အဟီး.... :P ျမန္မာျပည္မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့ ဦးဦးတို႔ တီတီတုိ႔ ကုိလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္.... ကဲ...ဦးဦး တို႔ တီတီတို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ယူသြားပါဦးေနာ္...(ကေလးငယ္ေလးက မုန္႔လင္မယားစားခ်င္တယ္ ဖြားမက္၀ယ္လာခဲ့ဆုိလို႔ ၀ယ္လာခဲ့တာ။ သမီးေရ.. ပူတုန္းေလးစားလုိက္ ):P က်န္ဒါေတြကေတာ့ ေရႊျမန္မာျပည္ရဲ့ လက္ေဆာင္ေပါ့ေလ... ၾကိဳက္တာယူသြားေနာ္... ပစၥည္းက မ်ားေနေတာ့ တခုခ်င္းေလာက္ပဲ ဓာတ္ပံုရိုက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့ သယ္ယူခြင့္ မရွိပါဘူး... သို႔ေပမယ့္..သို႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ... အဟီး... :P မုန္႔မုန္႔ကေတာ့ အဲ့ဒါပဲ ပါတယ္...အဟီး....:P အကုန္သာစားသြားေနာ္....
:P :P :P

တီတီတို႔ အတြက္ အထူးအာ၀ါးးးးးးးးးးးးးးးးအေျမာွက္တစ္သိန္းေနာ္...အဟဲ.. :P :P မေတြ႔တာလည္း ၾကာေနျပီ.. ဘေလာ့ေလးကုိလည္း ပစ္ထားရတာ ၾကာေနျပီ..အိမ္တကာ လုိက္မလည္တာလည္း ၾကာေနျပီ... ေနာက္ေန႔က စျပီး ဦးဦး တီတီတုိ႔ဆီမွာ စာေၾကြးေတြ တ၀ႀကီး ထုိင္ဖတ္ေတာ့မယ္...

ဟုတ္ကဲ့.. ျမန္မာျပည္မွာ မက္မက္အရမ္း ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္....